جغرافیای ملکوتی و اوقات عرفانی
عنوان مقاله: جغرافیای ملکوتی و اوقات عرفانی
شناسه ملی مقاله: JR_JPLLU-10-1_002
منتشر شده در در سال 1395
شناسه ملی مقاله: JR_JPLLU-10-1_002
منتشر شده در در سال 1395
مشخصات نویسندگان مقاله:
رحمان مشتاق مهر - دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان
ویدا دستمالچی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، آذربایجان، ایران
خلاصه مقاله:
رحمان مشتاق مهر - دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان
ویدا دستمالچی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، آذربایجان، ایران
زبان رمزی و نمادین روایات و تمثیلهای عرفانی علاوه بر انتقال شبکهای از مفاهیم قدسی و تجریدی، مملو از تصاویر عینی مجردی است که ملکوت را با صورتهای زمینی توصیف میکند. گرچه اصل اساسی لامکان و لازمان در مباحث جهانهای بالاتر از فلک قمر، یعنی عالم ملکوت و بالاتر، همواره مورد توجه عرفا بودهاست اما در برخی از رسایل فلاسفه اشراق گرا مانند ابنسینا یا عرفای اشراقی مانند سهروردی یا متکلمان عرفان گرا مانند امام محمد غزالی، زبان رمز و نماد در ترسیم جغرافیای ملکوتی و جزئیات آن، کارآمدتر از نظریههای خشک فلسفی و کلامی عمل کرده است؛ حتی بخشی از تمثیلهای جغرافیای ملکوتی با آیات قرآن، اشارات عهدین، روایات مذاهب و روایات ملی و اسطوره ای نیز همخوانی دارد. اگرچه تئوری جغرافیای ملکوتی در نظریههای دینی، فلسفی و عرفانی لامکان و لازمان محل یقین علما و فلاسفه است اما در جهان شناسی عرفانی جهت دیگری را معرفی میکند؛ جغرافیایی که دقیقا در دل لامکان واقع شدهاست و زمان های آن همه بر مدار لازمان است. رسالهالطیرهای موجود در ادبیات عرفانی و برخی دیگر از رسائل رمزی یا نمادین، در ارائه تصویر جغرافیای ملکوتی برای سالکان حقیقت همواره جذابیت فکری و هنری داشتهاست و آنان را به سرزمینی دعوت کردهاست که در جهت شناسی جغرافیایی قدسی، میتواند شمال، مشرق یا حتی غرب باشد.
کلمات کلیدی: ادبیات نمادین, جغرافیای ملکوتی, اشراق, وقت, رساله الطیرها
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1208569/