رویا عباسی اصل - دانشجوی دکترای روان شناسی تربیتی دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
اسماعیل سعدی پور - دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
حسن اسدزاده - دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

پژوهش حاضر با هدف مقایسه­ اثربخشی سه روش یادگیری مشارکتی (گروه­های پیشرفت تیمی دانش­آموزان- جیگ­ساو- باهم آموختن) بر مهارت­های اجتماعی دانش­آموزان دختر پایه­ دوم راهنمایی منطقه­ سه تبریز انجام پذیرفته است.گروه نمونه شامل ۹۷ نفر دانش­آموز از چهار کلاس است که از راه نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شده­اند. از این چهار کلاس به صورت تصادفی سه کلاس به عنوان گروه­های آزمایشی و یک کلاس به عنوان گروه گواه در نظر گرفته شده اند و سپس در طی هشت جلسه در هر یک از گروه­های آزمایشی یکی از روش­های یادگیری مشارکتی مذکور اجرا شده و گروه گواه روند متداول تدریس را دنبال کرده است. برای گرد­آوری داده­ها از مقیاس مهارت­های اجتماعی ماتسون در دو مرحله­ی قبل و بعد از جلسات و برای تحلیل داده­ها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی استفاده شده است. براساس یافته­های پژوهش ، در مقایسه اثربخشی این سه روش بر مهارت­های اجتماعی، تفاوت میانگین­های به دست­آمده بین گروه­های آزمایشی معنادار نیستند؛ ولی در مقایسه­ میانگین نمره های گروه­های آزمایشی با گروه گواه، تفاوت میانگین­های گروه­های آزمایشی الف (گروه­های پیشرفت تیمی دانش­آموزان) و ب (جیگ­ساو) با گروه گواه، به ترتیب در سطوح (۰۱/۰P<) و(۰۵/۰P<) معنادارند. این در حالی است که تفاوت میانگین­های گروه­های آزمایشی ج (باهم آموختن) و گواه در هیچ یک از این سطوح معنادار نیست. به عبارت دیگر، نتایج گویای تفاوت این سه روش در تاثیرگذاری بر مهارت­های اجتماعی هستند.

یادگیری مشارکتی, گروه های پیشرفت تیمی دانش آموزان, جیگ ساو, باهم آموختن, مهارت های اجتماعی