افلاک و اختران در مثنوی
عنوان مقاله: افلاک و اختران در مثنوی
شناسه ملی مقاله: JR_JPLLU-1-2_006
منتشر شده در در سال 1386
شناسه ملی مقاله: JR_JPLLU-1-2_006
منتشر شده در در سال 1386
مشخصات نویسندگان مقاله:
محمدرضا صرفی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیهد باهنر کرمان
خلاصه مقاله:
محمدرضا صرفی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیهد باهنر کرمان
مقاله حاضر به منظور بررسی نگاه و برداشتهای خاص عرفانی مولانا از افلاک و اختران و چگونگی پیوند آنها با اندیشه های عرفانی و آموزه های اخلاقی وی نوشته شده است. به این منظور از شیوه سندکاوی برای جمع آوری اطلاعات و از شیوه تحلیلی و توصیفی برای ارائه مطالب استفاده شده است. یکی از نتایج مهم گفتار حاضر آن است که مولانا علی رغم بی اعتنایی به نجوم احکامی، با ایجاد شبکه های متعدد معنایی و ابهام های بی شمار، گوشه هایی از نمادپردازی پیچیده وفرارونده خود را با استفاده از عناصر آسمان پررمز و راز شکل داده و به دانش نجوم خویش ویژه و مفهومی بی سابقه بخشیده است که این امر به گونه ای مبتنی بر آموزه های قرآن کریم و نگاه خاص مولاناست که آسمان پرستاره را یکی از نشانه ها و آیات مهم خداوند، و درخور تامل و تدبر یافته است.
کلمات کلیدی: افلاک, اختران, نجوم, نماد, تاویل, نجوم عارفانه
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1209533/