سید هادی ابطحی - دکتری تخصصی (Ph.D) علوم و مهندسی آب، گروه پژوهشی اکولوژی انسانی شهری کارگشا، ایران
محمدتقی احمدی - دانشیار گروه فیزیک، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه، ارومیه
مهدی محمودیان - استادیار گروه نانوفناوری، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه، ارومیه
مرتضی شکری - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی مهندسی کبودراهنگ، دانشگاه بوعلی سینا، همدان

امروزه کاربرد علوم و فناوری­های پیشرفته، در مدیریت بهینه مخاطرات کیفی تحمیلی بر منابع زیست­محیطی، از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. با توجه به سمیت پساب­های کشاورزی، صنعتی و خانگی برای محیط زیست، بررسی مبسوط و جداگانه موضوع تصفیه زهاب­های سمی و به­طور کلی آب های آلوده، جهت تکمیل روند توسعه غیرمخرب، امری ضروری به­نظر می­رسد. در این راستا و به منظور بازیافت ترکیبات حاوی فلزات سنگین و آلوده­کننده همچون مس، در زه اب­های محتوی کودها و سموم مضر، تولید نانوالیاف (نانوذرات پلیمری) در قالب روش الکتروریسی (تحت چهار تیمار غلظت محلول الکتروریسی، ولتاژ اعمالی، فاصله جمع­کننده با سوزن تزریق و آهنگ تزریق)، با استفاده از دستگاه الکتروریسی و ترکیب منتخب پلیمری پلی­متیل متاکریلات و حلال دی­متیل فرمامید با رویکرد استفاده از مواد اولیه ارزان­قیمت، جهت تصفیه آلودگی­های مخاطره­آمیز انتخاب شدند. هم­چنین فناوری تولید نانوذرات در قالب روش انفجار سیم (تحت چهار تیمار غلظت محلول نانوذرات، قطر سیم­های کربن استفاده شده، جریان و نیروی آرک) مورد استفاده قرار گرفت. در نهایت، با استخراج نتایج در هر فاز، به تحلیل و بررسی آن­ها پرداخته شد و نتایج نشان داد که ترکیب تیمار پلیمر پلی­متیل متاکریلات و حلال دی­متیل فرمامید در شرایط غلظت در حلال برابرwt% ۲۵، ولتاژ اعمال شده kV ۳۰، فاصله بین نوک سوزن و صفحه جمع­کننده cm ۱۵ و آهنگ تغذیه ml/h ۲ بهترین عملکرد را داشته است. بدین ترتیب، با تهیه نانوالیاف و نیز استفاده از مواد آزمایشگاهی نسبتا ارزان، در مقایسه با روش­های پرهزینه تصفیه آب، نتایج قابل­توجهی در روندارزیابی وتحلیل حذف فلز سمی مس (%۵۰<) در کلیه نمونه­های منتخب مشاهده گردید، که حکایت از تاثیرگذاری مثبت و بالای نانوذرات ونانوالیاف­ها داشته است.

الکتروریسی, انفجار سیم, تصفیه آب, حفاظت محیط زیست, نانوذرات-نانوالیاف, یون مس