مهین نسترن - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان
وحید قاسمی - دانشیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه اصفهان
صادق هادیزاده زرگر - کارشناس ارشد گروه شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان

از ابتدای قرن بیست و یکم، نگاه توسعه پایدار صرفا توجه به ابعاد زیست - ­محیطی و یا اقتصادی نیست، بلکه مباحث اجتماعی دریچه­ جدیدی را در رسیدن به توسعه پایدار برای ما گشوده است. پایداری اجتماعی به عنوان یک جزء اساسی از توسعه پایدار مورد توجه ویژه سیاستمداران و برنامه­ریزان قرار گرفته است. از آنجا که در فرایند برنامهریزی ­شهری توجه به مباحث اجتماعی اجتناب­ناپذیر و جزء جدایی ­ناپذیر طرح­های شهری محسوب می­شود، با تعیین ابعاد پایداری اجتماعی می­توان رویه­های موثر بر مباحث اجتماعی جامعه را بررسی و شناسایی کرد. به عبارت دیگر، ابعاد پایداری اجتماعی می­تواند به عنوان یکی از مهمترین و کلیدی­ترین ابزار در برنامه­ریزی­ و سیاستگذاریهای شهری استفاده شود. از طرفی، گستردگی، پیچیدگی و تنوع شاخص­های پایداری اجتماعی و نقش آنها برجامعه ایجاب می­کند تا این شاخص­ها برحسب نقش و عملکردشان  مورد توجه قرار گیرند، که مشخصا هر یک دارای ارزش­ متفاوتی از یکدیگر هستند. لذا این پژوهش با فرض یکسان نبودن وزن شاخص­های پایداری اجتماعی و با هدف شناخت و ارزیابی شاخص­های پایداری اجتماعی انجام شده است. برای رسیدن به این هدف، از مدل تحلیل شبکه (ANP) و روش دلفی در تعیین وزن هر یک از شاخص­ها در جهت تبیین پایداری اجتماعی استفاده شده است. روش تحقیق در این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. همچنین، روش یافته اندوزی بر اساس مطالعات کتابخانه­ای و اسنادی و مصاحبه با کارشناسان و مسوولان بوده است.  بر این­ اساس، پس از ارزیابی شاخص­ها با استفاده از مدل تحلیل شبکه به این نتیجه رسیدیم که عدالت اجتماعی (۰.۱۳۶=EO)، بعد عینی ­امنیت (۰.۱۲۹=OS) و تعامل­اجتماعی (۰.۱۰۷=SI)، به ترتیب، بیشترین وزن و در نتیجه، بیشترین تاثیر را در بین شاخص­های پایداری اجتماعی داشته­ است.

توسعه پایدار, پایداری اجتماعی, فرایند تحلیل شبکه­ ای( ANP )