محمدرضا سوداگر - عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز، دانشکده هنر شوشتر، استادیار گروه نقاشی

در شرایط همه گیری بیماری کووید ۱۹ که مراکز آموزشی متوسل به شیوه آموزش از راه دور شده اند، موقعیتی فراهم شد تا شیوه آموزش مجازی مورد بحث و تبادل نظر قرار گیرد. در این شرایط، آموزش مجازی در دو گروه کلی دروس نظری و گروه دروس و کارگاه های عملی، هرکدام با توجه به وضعیتی که دارند در مباحث جداگانه قابل بحث و بررسی هستند. آموزش مجازی در دروس نظری شاید به مثابه هر مطالعه نظری دیگری در دسترس تر از آموزش دروس عملی و کارگاهی دیده شود زیرا مدرس دروس کارگاهی و عملی نسبت به دروس نظری لازم است تا همراه تر با هنرجو و دانشجو گام بردارد. به همین دلیل نیز دروس عملی در مقایسه با دروس نظری در نظام دانشگاهی با تاخیر بیشتری به سمت و سوی مجازی شدن پیش رفت لیلکن هنوز آنگونه که شایسته و بایسته است دروس عملی و کارگاهی در مسیر مجازی شدن قرار نگرفته و این مسئله نشان می دهد که پرداختن به شیوه های مجازی سازی دروس عملی که اکثریت دروس هنر نیز از این دسته اند، امری بسیار ضروری و لازم است. این مقاله با هدف ذکر تجربیات قبلی به مثابه راه کار عملیاتی برای مجازی سازی دروس هنر دارای اهمیت است. از این رو در این مقاله سعی بر این است تا شیوه آموزش از راه دور نقاشی مکاتبه ای برای کودکان به عنوان تجربه ای که در دهه هفتاد شمسی در ایران انجام شده است مورد بررسی قرار گیرد. این پژوهش از نظر راهبرد از نوع کیفی و از لحاظ هدف کاربردی است که به شیوه ی توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و الکترونیکی و داده های حاصل از مطالعات و تجربیات میدانی نگارنده به انجام رسیده است. در این مقاله به پرسش چگونگی آموزش هنر در این نمونه و تبیین راه کارهای آموزش مجازی پرداخته خواهد شد. این پژوهش دریافته های خود نشان می دهد که آموزش مجازی در دروس عملی با پشتوانه شناخت مخاطب، برنامه های درسی مطلوب، نظارت و ارزیابی مناسب، پاسخگویی صحیح مربی و کمک اولیاء یا رسانه ها می تواند به عنوان یک راه کار ع ملیاتی در یک ساختار اداری فعال مورد توجه قرار گرفته و برای مجازی سازی دروس عملی و کارگاهی در رشته های دانشگاهی هنر راه گشا باشد.

آموزش از راه دور، آموزش مجازی هنر، نقاشی کودکان، آموزش مکاتبه ای، آموزش الکترونیکی