محمدصالح شکوهی بیدهندی - دکترای شهرسازی و عضو هیئت علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران
امین امینی کاشانی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی منطقهای، دانشکده معماریوشهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران

توسعه ی شبکه ی زیرساختی، از برنامه های اولویت دار دولتها در سراسر جهان است. با توجه به تقاضای موثر موجود درخروج شهروندان از کلانشهرها به هنگام تعطیلات، گسترش شبکه راه هایی از مبدا کلانشهرها به مقصد نقاط جاذب و با قابلیت گردشگری بخش مهمی از بودجه های عمرانی را به خود اختصاص داده است. میان شهر تهران(به عنوان پایتخت و پرجمعیت ترین شهر کشور) و استانهای نوار ساحلی دریای خزر(به عنوان مقصدی برای طبیعت گردی و گردشگری)، چندین جاده احداث شده است که برنامه هایی برای توسعه ی آنها نیز وجود داشته و دارد. از این رو احداث آزاد راه تهران- شمال نیز برای گسترش شبکه ی حمل ونقل سواره ی موجود در دستور کار قرار گرفت. مطالعه ی حاضر تلاش داشته است تا به این پرسش پاسخ دهد که"آیا احداث آزادراه تهران- شمال در جهت ارتقای سطح پایداری محیطی صورت گرفته است؟" روش تحقیق در این پژوهش، روش ارزیابی حین اجرا بوده است. بدین ترتیب پس از تبیین معیارهای توسعه پایدار در مقیاس منطقهای از طریق ابزار پیمایش میدانی(عکس برداری) و تحلیل داده های آماری موجود به تبیین میزان پایداری طرح احداث آزادراه تهران- شمال پرداخته شد. یافته های تحقیق نشان میدهد که احداث بزرگراه تهران- شمال اثرات مخربی بر محیط زیست و منظرطبیعی منطقه داشته است. پیشنهاد این مطالعه، متوقف کردن فازهای ۲و۳ پروژه و اتصال فاز۱ به جاده قدیم است که میتواند با ترمیم جاده قدیم کرج-چالوس همراه شود.

توسعه پایدار؛ آزاد راه تهران-شمال؛ پایداری محیطی؛ منظرطبیعی