پری بیدل بالابیگلو - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی

مولانا در تصویری که از ایمان ارائه میکند، اقرار زبانی را مساوی با ایمان نمیداند بلکه تنها نقش حکایتگری برای آن قایل است، به عبارت دیگر از دیدگاه اواقرار زبانی صرفا شاهد و گواهی بر ایمان است. از نظر مولوی، ایمان اضطراری وایمانی که غرض از آن رسیدن به بهشت و نجات از دوزخ است و ایمان تقلیدی ایمان واقعی نیست و در این ایمان مومن طاعتش معلول به اغراضی است. در حالی که غرض مومن حقیقی، همان محبت الهی است.در این مقاله که با استفاده از منابع کتابخانه ای نگاشته شده است، بعد از بیان نظرات مختلف درباره ایمان به بررسی دیدگاه مولانا در این زمینه پرداخته شده است و در این جهت از آراء و نظریات موجود برای تبیین نظریه مولوی استناد گردیده است تا ضمن روشن شدن نظر وی، تطبیق و مقایسه ی دیدگاه مولوی با دیگر دیدگاه ها نیز انجام گیرد. از نظر مولانا، کسی که به امید بهشت و ترس جهنم، تسلیم خدا میشود، هنوز از خواندن کتاب تقلید فارغ نشده است و چون محبت الهی را نچشیده، و به حکم وظیفه و برای رسیدن به بهشت یا نجات از دوزخ عبادت میکند، این عبادت برایش آسان نیست. از نظر وی هر کس بنا به درجهی فهم و تسلیمی که نسبت به متعلقات ایمان دارد، مومن است.

مولانا، ایمان، مراتب، ماهیت، جایگاه.