عزت اله قدم پور - دانشیار، روان شناسی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران
فضل اله حسنوند - کارشناسی ارشد، روان شناسی تربیتی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
مریم عبدالهی مقدم - دکتری، روان شناسی تربیتی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران (نویسنده مسئول)
امین شاکرمی - کارشناسی ارشد، روان شناسی بالینی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

پژوهش حاضر با هدف تبیین مدل سرزندگی تحصیلی بر اساس خودناتوان سازی با میانجی‎گری عشق به یادگیری، عزت‎نفس و مهارت‎های خودتنظیمی انجام شده است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر و پسر دبیرستان های شهر پلدختر( حدودا ۳۹۹۰) بوده است که بر اساس جدول کرجسی و مورگان، ۳۵۰ نفر (۱۷۵ دختر و ۱۷۵ پسر) به روش تصادفی مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های خودناتوان سازی، سرزندگی تحصیلی، عزت‎نفس، عشق به یادگیری و خودتنظیمی را تکمیل کردند. یافته ها نشان داد که مدل مفهومی پژوهش با برازش مناسبی مورد تایید قرار گرفت. بر این اساس، بین خودناتوان سازی و سرزندگی تحصیلی رابطه منفی معناداری وجود دارد. علاوه بر این، دو متغیر عشق به یادگیری و عزت‎نفس در رابطه میان متغیرهای خودناتوان سازی و سرزندگی تحصیلی به طور معناداری نقش میانجی گر دارند. با این وجود، متغیر مهارت های خودتنظیمی به عنوان یک عامل میانجی گر در رابطه میان متغیرهای متغیرهای خودناتوان سازی و سرزندگی تحصیلی شناخته نشد. بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که در وهله نخست، خودناتوان سازی عاملی است که می تواند اثرات زیان‎باری بر سرزندگی دانش آموزان در محیط مدرسه داشته باشد. به همین سبب، باید با بهره گیری از اثرات مثبت عواملی مانند افزایش عشق به یادگیری و عزت‎نفس، آثار منفی این رابطه را به طور چشم‎گیری کاهش داد.

سرزندگی تحصیلی, خودناتوان سازی, عشق به یادگیری, عزت‎نفس, مهارت‎های خودتنظیمی