ویدا خلیلی بفرویی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه حقوق خصوصی، واحد میبد، دانشگاه آزاد اسلامی، میبد، ایران

موضوع این پژوهش بررسی استقلال شرط داوری در قراردادها می باشد.نهاد داوری اساسا یک توافق در ایجاد عدالت خصوصی از طریق یک مرجع غیر دولتی است. باید دید نهاد داوری از چه ماهیتی برخوردار است. در رابطه با ماهیت نهاد داوری اتفاق نظر وجود ندارد و ماهیت این نهاد حقوقی مدت ها موضوع مناظره و چالش و اظهارنظرهایی بوده است که علیه آن صورت گرفته است. حل و فصل اختلافات تجاری امروزه یکی از مباحث مهم حوزه حقوق تجارت بین المللی است. داوری به عنوان مهم ترین شیوه جایگزین حل اختلافات تجاری نقشی بی بدیل در توسعه حقوق تجارت بین المللی دارد. مبنای صلاحیت داور توافق طرفین بر ارجاع اختلاف به داوری است. این توافق ممکن است به شکل یک قرارداد مستقل و با موضوع ارجاع اختلافات به داوری واقع شود یا ممکن است طرفین یک قرارداد خاص، در قالب شرطی ضمن عقدی دیگر اختلافاتی را که ممکن است در آینده در زمینه همان قرارداد پیش آید، به داوری ارجاع دهند. امروزه ارجاع اختلاف به داوری از طریق درج شرط داوری درقراردادها شیوه معمول تری نسبت به قرارداد داوری است و حتی می توان گفت در حال حاضر شرط داوری از بخش های جدایی ناپذیر قراردادهای تجاری بین المللی است.ساختار این مقاله در دو فصل تهیه و تنظیم گردیده است .نتیجه اینکه شرط و از جمله شرط داوری در کنار عقد اصلی دارای قصد و رضای مخصوص به خود است. در واقع شرط داوری ماهیتا مستقل از قرارداد اصلی است و برای اثبات عدم اعتبار آن باید به دنبال علتی ویژه و مربوط به خود شرط داوری بود همچنین موضوع خاص شرط داوری و اثری که این شرط بر صلاحیت عام دادگاه های دادگستری دارد و اینکه این شرط حاوی التزام مستقل و مجزایی از قرارداد اصلی است علت اصلی تمایز شرط داوری از شروط ضمن عقد قانون مدنی می باشد.

ماهیت،شرط داوری،قراردادها،رویه قضایی.