ورود اسلام به ایران، فرهنگ، تاریخ، هنر و سایر علوم را متاثر خویش قرار داد.پشتوانه غنی مبانی نظری دین مبین اسلام این تاثیر را بیشتر هویدا نمود. معماری ایرانی که تا آن زمان دارای پیشینه فاخری بود با دستیابی به این اصول نظری سیر تکاملی خود را پیمود وسبکی خاص در معماری ایجاد نمود.تا آنجا که نظریه پردازان معاصر واژه ای به نام معماری اسلامی – ایرانی را به این سبک اتلاق نمودند. در دوران معاصر بواسطه ورود تکنولوژی، سیمای شهری منظر واحد و همگون خود را از دست داده و نتوانسته هویت و اصالتش را حفظ نماید. از این رو بررسی و مطالعه ریشه های هویتی معماری اسلامی-ایرانی امری لازم بوده تا به کمک این یافته ها بتوان اصولی را استخراج نمود و به کمک این اصول به بازخوانی و تعریف جامعی از معماری اسلامی- ایرانی پرداخت. شایان ذکر است این امر در راستای اجرای ماده ۱۶۹ قانون برنامه پنجساله پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران نیز مورد توجه سیاستگذاران کشور می باشد. علیرقم آنکه صاحبنظران و پژوهشگران بسیاری در مورد این موضوع و شناسایی اصول و تعریف معماری ایرانی-اسلامی پژوهشهایی انجام داده اند ولی وحدت رویه و جمعبندی مناسبی از این پژوهشها در دست نمی باشد.پژوهشهای صورت گرفته تا کنون همچون قطعه های مجزا از یک معمای جورچینی هستند که می بایست محدوده و شاکله کلی آن مشخص گردد تا به تدریج قطعات دیگر (پژوهشهای آتی) جای خود را در آن شاکله کلی بیابند.