ابراهیم آرین مهر - دانشجوی کارشناسی علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان تبریز
کیوان رفیعیان - دکتری روانشناسی، گروه علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان تبریز
احد روحانی مجد - دکتری روانشناسی، گروه معارف اسلامی دانشگاه صنعتی سهند تبریز

تنوع و تخصصی شدن هرچه بیشتر علوم، افزایش تقاضا برای آموزش، نیاز روزافزون به هماهنگی با تغییرات سریع علمی سبب تغییر در محتواهای آموزشی شده و نیاز به یادگیری مادام العمر را افزایش داده است. از سوی دیگر، کمبود فضاهای فیزیکی آموزشی، دوری راه ها، نداشتن زمان کافی برای حضور در مکان آموزش و افزایش هزینه ها، پاسخگویی به این نیاز را دشوار ساخته است. بر همین اساس، متخصصان در پی ابداع شیوه های آموزشی تازه ای برآمدند که به این نیازها پاسخ مطلوب دهند. با کاربرد و توسعه تکنولوژی ارتباطات و اطلاعات به عنوان یکی از زمینه های اصلی پیشرفت بشری، در طلیعه هزاره سون میلادی، مفهوم یادگیری سیار به عنوان یکی از آخرین و مهم ترین دستاوردهای این تکنولوژی برای بشر به منصه ظهور رسید. یادگیری سیار یک شاخه توسعه یافته از یادگیری الکترونیکی است که نسبت به سایر انواع این یادگیری امکان دسترسی به محتوا و تعامل با سایر افراد حاضر در محیط یادگیری را با سهولت بیشتری برای فراگیران فراهم می سازد. در این راستا پژوهش حاضر، به بررسی رابطه توسعه یادگیری سیار با نظام آموزش پرداخته است. روش تحقیق به شیوه مروری و با مراجعه به تحقیقات انجام شده در مورد موضوع مورد بحث، تنظیم گردیده است.

یادگیری الکترونیکی، یادگیری سیار، آموزش نوین، تکنولوژی آموزشی