مجتبی کریمایی طبرستانی - گروه ژئوتکنینک و آب، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران

مسئله شکست و خسارت وارده بر لایه آرمور موج شکن های توده سنگی بسیار پیچیده بوده و موارد عدم قطعیت زیادی در برآورد پارامترهای موثر در طراحی اندازه آرمور وجود دارند. در تحقیق حاضر اقدام به بررسی پایداری لایه آرمور موج شکن توده سنگی با استفاده از دو روش تحلیل قابلیت اطمینان مرتبه اول و روش شبیه سازی مونت کارلو می گردد. همچنین از اطلاعات موج شکن های بندر نوشهر نیز به عنوان مطالعه موردی استفاده می شود. نتایج نشان داد که با توجه به موارد عدم قطعیت های موجود در پارامترهای موثر، لایه آرمور پیش بینی شده در محل مطالعه موردی بر اساس روش قطعی پایداری مناسبی ندارد. در ادامه بررسی ارتباط مابین ضریب ایمنی در طراحی کلاسیک قطعی و شاخص قابلیت اطمینان نشان داد که یک ارتباط خطی مستقیم مابین این دو پارامتر برقرار است. بر اساس این ارتباط مشخص شد که با توجه به عدم قطعیت های زیاد پارامترهای موثر، مقدار ضریب ایمنی متناظر با شاخص قابلیت اطمینان هدف ۳ برابر با ۶/۳ است. در ادامه تحلیل حساسیت پارامترهای موثر نشان داد که مهمترین پارامتر در قابلیت اطمینان لایه آرمور، ارتفاع موج شاخص می باشد که نیازمند تمهیدات ویژه برای برآورد دقیق آن لازم است. در نهایت اثر میزان عدم قطعیت پارامترهای موثر بر روی قابلیت اطمینان لایه آرمور مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که هر چه میزان عدم قطعیت پارامترها بیشتر باشد، قابلیت اطمینان لایه آرمور کاهش می یابد به طوریکه با افزایش میزان ضریب تغییرات پارامتر ارتفاع موج شاخص از مقدار ۰۵/۰ تا ۵/۰، شاخص قابلیت اطمینان به میزان حدودا ۷۰ درصد کاهش می یابد.

موج شکن, لایه آرمور, قابلیت اطمینان مرتبه اول, شبیه سازی مونت کارلو, ضریب قابلیت اطمینان, تحلیل حساسیت