علی شماعی ، - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی
رضا ویسی، - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی
سجاد احمدی، - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی

  شناخت و تحلیل فضایی کاربری اراضی مناطق شهری و کاهش نابرابری­های ناشی از ناموزنی و  قطبی شدن آن­ها در مناطق شهری زیربنای برنامه­ریزی است. این پژوهش به بررسی و تحلیل فضایی کاربری­های اوقات فراغت در مناطق ۱۰ گانه شهرداری اصفهان پرداخته است. در این پژوهش کاربری اوقات فراغت شامل: کاربری­های فرهنگی، مذهبی، جهانگردی و پذیرایی، ورزشی، تفریحی، پارک و فضای سبز است. تغییر الگوی زندگی، احساس نیاز به اوقات فراغت در ساکنان شهر­ها را روز به روز افزایش داده است. اهداف این پژوهش، میزان برخورداری مناطق شهر اصفهان ازکاربری­ اوقات فراغت و مقایسه تطبیقی این کاربری­هادر سال­های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۵ است. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی بااستفاده از مدل­های توسعه اوقات فراغت (LDI) و ضریب تغییر پذیری ویلیامسون (CV) است. نتایج حاصل توسط مدل (LDI) مشخص می­سازد که در سال ۱۳۷۵ منطقه ۶ با امتیاز ۷۴/۰ رتبه اول، منطقه ۸  با امتیازی در حدود ۳۸/۰ در رتبه دوم و منطقه ۳ با امتیاز ۲۳/۰ در رتبه سوم قرار گرفته­اند و مناطق ۱، ۴ و ۵ به ترتیب در پایین­ترین رتبه قرار دارند. بر مبنای محاسبات شاخص ترکیبی توسعه گردشگری در سال ۱۳۸۵، در میان مناطق شهر اصفهان، منطقه ۳ با امتیاز ۸۰/۰ رتبه اول، منطقه ۴  با امتیازی در حدود ۷۳/۰ در رتبه دوم و منطقه ۶ با امتیاز ۵۸/۰ در رتبه سوم قرار گرفته­اند. و مناطق ۱۰، ۸ و ۲ به ترتیب در پایین­ترین رتبه در سال ۱۳۸۵ قرار دارند. در نهایت توزیع کاربری­های اوقات فراغت شهر اصفهان در مناطق و طی زمان در حال تغییرات ناموزونی است.

مقایسه تطبیقی, کاربری اوقات فراغت, مناطق شهری, اصفهان, شاخص توسعه انسانی