شهین اکبری - دانش آموخته کارشناسی ارشد اگرواکولوژی، واحد رامهرمز، دانشگاه آزاد اسلامی، رامهرمز، ایران
مهرو مجتبایی زمانی - استادیار گروه کشاورزی، واحد رامهرمز، دانشگاه آزاد اسلامی، رامهرمز، ایران

به منظور ارزیابی اثر کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی-دامی و زیستی بر عملکرد ذرت (سینگل کراس ۷۰۳)، این آزمایش به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در تابستان سال ۱۳۹۵ در شهرستان رامهرمز اجرا شد. کرت های اصلی در چهار سطح مصرف کود شیمیایی (۱۰۰، ۵۰ و ۲۵ درصد مصرف توصیه شده NPK و عدم مصرف کود شیمیایی (مصرف کود دامی)) و کرت های فرعی در سه سطح عدم تلقیح بذر؛ تلقیح بذر با کود های زیستی حاوی باکتری های محرک رشد و حل کننده فسفات و پتاسیم (ازتوبارور+فسفاته بارور+پتابارور) و تلقیح بذر با کودهای زیستی مذکور+قارچ آسپرژیلوس بود. بیشترین عملکرد دانه به سطح تیماری ۱۰۰ درصد مصرف NPK تعلق داشت، ولی بین دو سطح ۱۰۰ و ۵۰ درصد مصرف NPK ازلحاظ تعداد برگ در بوته، طول بلال، قطر بلال، تعداد ردیف در بلال، تعداد دانه در ردیف و وزن هزار دانه تفاوت معنی داری نبود. اثر کود زیستی بر عملکرد دانه و اجزای آن معنی دار بود و بین دو سطح تلقیح بذر با کودهای زیستی حاوی باکتری و تلقیح بذر با کودهای زیستی حاوی باکتری+قارچ آسپرژیلوس تفاوت معنی داری وجود نداشت. در شرایط عدم تلقیح بذر، با کاهش ۵۰ درصدی مصرف NPK، عملکرد دانه در حدود ۲۴ درصد کاهش یافت، درحالی که با تلقیح بذر با کودهای زیستی حاوی باکتری و کاهش ۵۰ درصدی مصرف NPK، کاهش عملکرد دانه نسبت به مصرف ۱۰۰ درصد NPK بدون تلقیح بذر، حدود ۱۲ درصد بود. ازاین رو، تلقیح توام بذر با کودهای زیستی ازتوبارور، فسفاته بارور و پتابارور در تلفیق با مصرف ۵۰ درصد توصیه شده کود شیمیایی NPK به دلیل کاهش هزینه نهاده های شیمیایی و جلوگیری از آلودگی های زیست محیطی در زراعت ذرت در منطقه رامهرمز مناسب به نظر می رسد.

آسپرژیلوس, باکتری های محرک رشد, کشاورزی پایدار