مرتضی سامرئی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی مشهد.معاونت شهرسازی شهرداری مشهد، ناظر عالی شهرسازی اداره نظارت ساخت و سازها.

امروزه توجه به بافتهای فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آنها در کنار سایر عناصر و نشانه های شهری احتمالی موجود در آنها اعم از کالبد تاریخی یا محدوده و هر اثر کالبدی ارزشمند، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده، به گونه ای که سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندهی و بازآفرینی بافت ها و نشانه های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است. از این روی هوشمندسازی یکی از رویکردهای نوزایی برای دمیدن روح نوگرایی در بافتهای فرسوده شهری است که میتواند انگیزهای دوچندان برای حفظ و ارتقای شرایط کالبدی و توانمندسازی آنها با توجه به نیازهای امروزین شهرها باشد. در این فرایند هوشمندسازی شهری یا در مفهوم کلان شهر هوشمند، خلاقیت بخشی و توانمندسازی شاخصهای توسعه شهری بر اساس تکنولوژیهای نوین و دیجیتالیزه کردن آنها می باشد. از این روی پژوهش حاضر با هدف شناخت اولویت تحقق مولفه های بازآفرینی و تحقق شهر هوشمند در فرایند بازآفرینی بافت فرسوده منطقه ۹ شهر مشهد و ارزیابی آنها از طریق روش چند معیاری (AHP)، به بررسی این موارد پرداخته است. نتیجه حاکی بر آن است که باز آفرینی شهری در راستای هوشمند بودن آن، تاثیر به سزایی در بافت های فرسوده داشته و اولویت ها و کیفیت این تاثیرات، ابعاد متفاوتی دارد.

بافت فرسوده، بازآفرینی بافت شهری، هوشمند سازی، روش چند معیاری