نعیمه محمدی - Tarbiat Modares university
حسن دانایی فرد - Tarbiat Modares university

حکمرانی مشارکتی توسعه انرژی های تجدیدپذیر، به عنوان مدل جدید خط مشی های توسعه در ایران برگزیده شده و تعاملات جدیدی میان نقش آفرینان دولتی، خصوصی و مردمی ایجاد کرده است. این پژوهش با  استفاده از روش کیفی موردکاوی و پس از ۲۵ مصاحبه نیمه ساختار یافته با سیاست گذاران، مدیران سازمان ها و شرکت ها، انجمن ها و سرمایه گذاران به ارائه مدل توسعه مشارکتی و با رویکرد نهادی در ایران  پرداخته است. الگوی مشارکت احصایی،  فرایندی است که با انگیزه های مشارکت آغاز شده و چرخه مشارکت  را با تعامل موثر به حرکت در می آورد. این چرخه  با حل تعارضات،  اعتماد سازی و ایجاد تعهد در میان نقش آفرینان  موجب  تقویت بیشتر فرایند مشارکت و دستیابی به نتایج مطلوب می شود. در این مدل،  نقش دوگانه نهادهای شناختی، هنجاری و رسمی به عنوان عامل پیشرفت و یا به طور همزمان، عامل توقف در مسیر توسعه تشریح شده است. دولت با وضع قوانین تشویقی و تضمینی، انگیزه سرمایه گذاری در این بخش را ایجاد کرده است. اما برخی از موانع نهادی هنجاری و شناختی، مانند تضاد منافع، عدم تعهد دولتمردان و عدم اعتماد بخش خصوصی موجب عدم پیشرفت توسعه شده است. راهکارهای پیشنهادی، استفاده از ابزارهای تعهد(کمپینها، ائتلافات و انجمن ها) مشارکت ارگان های دولتی در پرداخت  هزینه و سود اجتماعی، واقعی سازی قیمت حامل های انرژی و استفاده از ترکیب خط مشی گذاری ها در سمت تقاضا همانند سمت عرضه، شناسایی شدند.

Collaborative Governance, Normative, Cognitive and formal institutions, Renewable Energy Development, حکمرانی مشارکتی- نهادهای رسمی, هنجاری, شناختی, توسعه انرژی تجدیدپذیر