مجتبی شریفی زارچی - دانشجوی کارشناسی ارشد معارف اسلامی و مدیریت مالی دانشگاه امام صادق علیه السلام

کشور ایران در شش دهه سابقه رسمی که در برنامه ریزی عمرانی دارد، در آمایش سرزمینی خود که به تبعیت از شرایطاقتصادی، سیاسی و اجتماعی صورت میگیرد فراز و نشیب ها و تحولات زیادی را به دنبال داشته است لذا برای رفع موانع وتنگناها و رسیدن به راهکار مطلوب، شناخت این تحولات حائز اهمیت بسیار است. عدم تعادل های منطقه ای و عدم استفادهاز قابلیت های سرزمینی و به عبارتی توسعه نیافتگی بخش های وسیعی از کشور همواره به عنوان یکی از مهمترین دغدغه هایبرنامه ریزان چه قبل و چه بعد از انقلاب بوده است. گرچه درگذشته در قالب های مختلف به این موضوع پرداخته شده ولیکماکان موضوع آمایش سرزمین در کانون توجهات برنامه ریزان و تصمیم گیران کشور بوده است. در پژوهش حاضر مروریبه این مسئله داشته و به تشریح مسائل موجود میپردازد به طوری که در نهایت با بسط دادن نظریات توسعه و همچنینورود نظریات عدالت و توازن به مباحث مطرح در اقتصاد توسعه، به این اشاره داشته که نگاه تصمیم سازان و دولت بهسرمایه گذاری و سیاست های توسعه ای تغییر کرده و مباحث توسعه متوازن و آمایش سرزمین به رویکرد غالب در اینجریان تبدیل شده است به طوری که وجود قطب های رشد، دوگانگی منطقه ای، افول شهرهای بزرگ، حاشیه نشینی در شهرها،مهاجرت جمعیت و مسئله جنوب - شمال، حکایت از اهمیت و لزوم توجه به توسعه متوازن و برنامه ریزی منطقه ای دارد.

توسعه، آمایش سرزمینی، تعادل منطقه ای، برنامه ریزی