نیلوفر جمشیدی - دانشجوی کارشناسی رشته علوم تربیتی

دعا در حقیقت، نوعی عبادت و خشوع در برابر پروردگار متعال و اعتراف به ضعف و ناتوانی انسان است. مهم ترین فایده ی دعا، رشد و تکامل معنوی انسان می باشد . این مقاله به بررسی یکی از ابعاد تاثیرگذاری دعا؛ یعنی، بعد تربیتی آن می پردازد. بدین منظور، با بهره گیری از روش کتابخانه ای و با مراجعه به منابع معتبر اسلامی، قرآنی و روایی؛ به بررسی تاثیر دعا بر تربیت تمدنی انسان ازدیدگاه آیات قرآن پرداخته است. یافته ها حاکی از آن است که دعا و در خواست از خداوند منان بر روی قلب و عقل و جوارح انسان تاثیر خود را می گذارد و باعث می شود که انسان در چارچوبی قرار گیرد که پروردگارش برای او مشخص کرده تا بدین وسیله بتواند استعداد های بالقوه خویش را به بالفعل تبدیل کند و در نتیجه به کمال حقیقی برسد.

دعا، تربیت، قرآن، روایات، تمدن