محمد آقارضی

فیلسوفان مسلمان، انسان را دارای دو ساحت می دانند؛ نخست، نفس و دوم بدن است؛ همانگونه که بدن انسان نیاز به غذا، حفظ و نگهداری دارد، روح انسان هم نیاز به حفظ و بالندگی دارد؛ غذاهای مختلفی برای روح در نظر گرفته شده که شا ید یکی از اساسی ترین آنها دعا است؛ دعا جدا از آنکه در آرامش روح نقش بسزایی دارد، در تربیت آن نیز بسیار موثر است. در واقع از آنجا که انسان یک موجود فرامادی است و برای ادامه بقاء خویش و نیفتادن در چنگال پوچی، بی هدفی و کمرنگ نشدن ارزش های معنوی میل به خداجویی، کمال یابی و احساس دینگرایی دارد، از همین رو دقیقا بشر قرن بیست و یک به دنبال چنین گم شده ای می گردد؛ از این رو در بعد معنوی آن در تلاش و کوشش است تا با همه ابزار و وسایل مشروع، این میل و احساس خود را اقناع کند و چشم ها و چشمه هایی را به سوی معشوق بگشاید؛ دعا بهترین راه و وسیله ای است که آن مهم را سامان می بخشد، یعنی انسان را با کمال مطلق پیوند می زند و با او ارتباط ایجاد می کند؛ برقراری ارتباط با منبع و سرچشمه هستی و استمداد از او به ترمیم قوای روحی انسان کمک نموده و باعث تسکین بسیاری از گرفتاری ها و رنجوری های روحی- روانی می شود؛ از ا ینرو برقراری ارتباط با خدا را برای انسان همانند آب ضروری دانسته اند .دعا و نی ایش از جمله راه های ذکر و ارتباط با منشا هستی و پیوند انسان با خدای یکتا بوده و موجب پرواز روح به سوی ملکوت و فضای معطر معنوی و عرفان ی می شود و در ضمن دارای اثرات مطلوب و بسیار ارزشمند روحی، روانی تربیتی است که حتی دانشمندان علوم جدید نیز مکررا به آثار مفید آن در بهداشت و سلامت جسمی اعتراف نموده اند (ابراهیمی ۱۳۹۱:۲۵) اما فارغ از آرامش هم ین اتصال با منبع وحی باعث کمک و در مسیر قرار گرفتن فرد می شود، فرد به وسیله همین ارتباط تمام حرکات و جوانبش را همساز و همصدا می کند تا وصول به حق به آسانی صورت پذیرد، کسی که ای ن مسیر را یافته باشد، بی شک وسایلی فراهم می کند که کودک خویش را در همین مسیر قرار دهد. در این مقاله به بررسی تاثیر دعا در تربیت و نیز چگونگی استفاده از ملزومات آن در سیستم تربیت دینی فرزندان پرداخته شده است

تربیت، دعا، تاثیر دعا، عبادت، استجابت