امیررضا مزرعه - دانشجوی کارشناسی مهندسی عمران – زلزله، دانشگاه آزاد اسلامی واحد واحد تهران جنوب
امیرحسین پیرهادی

بلند مرتبه سازی یکی از پدیده های قرن بیستم در ساختمان سازی و شهرسازی بود که هنوز هم در بسیاری از شهرهای جهان ادامه دارد. امروزه اساس بسیاری از طرح های شهری این است که با افزایش تراکم و احداث ساختمان های بلندمرتبه، تا آنجا که ممکن است از سطح زیربنای همکف کاسته تا بتوان جمعیت زیادتری را اسکان داده و از زمین آزاد برای تامین فضای باز عمومی و خدمات مورد نیاز و نیز استفاده بهینه از تاسیسات زیربنایی شهری استفاده نمود. از نظر اقتصاددانان و جغرافی دانان شهری این نتیجه طبیعی فرایند توسعه شهری است. کمبود زمین در مناطق مرکزی شهرها، افزایش تقاضا برای کار و سکونت در مرکز شهرها باعث بالا رفتن قیمت زمین در این محدوده ها و در نتیجه افزایش ارتفاع ساختمانها می شود. بهبود تکنولوژی ساختمان و قدرت نمایی و رقابت شهرها با برابر یکدیگر و افزایش اخلاق و فرهنگ بالا نشینی هم باعث رونق هر چه بیشتر بلند مرتبه سازی شده است. اگر چه این فرایند باید به تصویب برنامه ریزان و مقامات شهری برسد ولی معمولا آنها نیز مغلوب این فرایند شده و به آن تن می دهند. هدف مقاله حاضر بررسی عملکرد لرزه ای سازه های بلند مرتبه از منظر مدیریت بحران با روش توصیفی می باشد. نتایج نشان می دهد وظیفه این بخش از مدیریت بحران آن است که با شناسایی مخاطرات و آسیب پذیری ها و تحلیل ریسک، روشهای پیشگیری و کاهش آنها را ارایه دهد. طبیعتا در مواردی که ریسک ناشی از ساخت و سازهای بلند بالا باشد بهترین راه برای کاهش آن جلوگیری از این نوع ساخت و سازها است. در مورد بعضی از مخاطرات می توان با کاربرد روشهای بهتر و تکنولوژی های جدید مخاطرات و در نتیجه ریسک را کم کرد، مانند استفاده از روشهای مهندسی زلزله. در برخی موارد می توان با وضع مقررات در مورد کاربری زمینها و نحوه استفاده از آنها پیشگیری های لازم را اعمال نمود. در نظر گرفتن فضاهای باز کافی و عرض مناسب برای خیابانها می تواند راه حل دیگری برای کاهش خطرات باشند.

لرزه، سازه های بلند مرتبه، مدیریت بحران