طاهره غدیری پور

حاشیه نشینی در فرهنگ شهر و شهرنشینی، حاشیه نشینی تا حدود زیادی مترادف با مفاهیمی چون زاغه نشینی و آلونک نشینی به کار برده شده است. حاشیه نشینی از جمله عوامل تهدید کننده کیفیت زندگی و بر هم زننده تعادل اجتماعی در شهر ها به حساب می آید.، و با ایجاد مانع بر سر راه رشد فرهنگی و مشارکت عمومی، هزینه های زیادی را بر جامعه تحمیل مینماید. نخستین مبدا مهاجران روستایی و شهرهای کوچک، مناطق مرزی شهرهای بزرگتر منطقه می باشد .هدف این تحقیق بررسی جامعه شناختی عوامل موثر حاشیه نشینی شهر و ارائه راهکارهای مناسب برای توانمندسازی آنها بوده و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. مطالعات انجام شده در مورد حاشیه نشینان شهرهای مختلف از خانوارهای کشور نشان میدهد که حاشیه نشینان عمدتا مهاجر روستایی هستند و بیشتر سرپرستان حاشیه نشین از سواد، مدرک تحصیلی و تخصص پایین برخوردار بوده، شغل مناسبی نداشته و در مشاغل بسیار پایین فعالیت دارند. نتایج تحقیق بیانگر آن است که بین تعادل اجتماعی، امنیت اجتماعی و گسترش حاشیه نشینی رابطه معکوسی وجود دارد و هرچه میزان و تعداد حاشیه نشینان ابیشتر باشد وضعیت اجتماعی نامتعادل تر خواهد بود .

حاشیه نشینی ، توانمند سازی ، تمرکزگرائی ، فرهنگ شهری