معصومه مسعودی - دانشجوی ارشد مدیریت دولتی دانشگاه ایلام
اسماعیل اللهی نژاد - دانشجوی دکتری علوم جنگل دانشگاه ایلام

انسانها سرمایه های اصلی سازمان هستند که سازمانها و مدیریت برای تحقق اهداف و تامین منافع خود باید به آنها و نیازهایشان توجه جدی نمایند اگر افراد در سازمان احساس کنند به نیازهای آنها توجه نمی گردد و در خصوص تامین آن اقدامی صورت نمی پذیرد نسبت به سازمان بی تفاوت خواهند شد. بی تفاوتی نوعی بحران خاموش، سقوط آرام و تخریب مستمر و بدون صداست که خلاقیت و ریسک پذیری را سرکوب میکند انگیزه کار و تلاش را از افراد می گیرد. کارکنان بیتفاوت تعهد کمتری نسبت به سازمان دارند در نتیجه تاثیر مستقیم و منفی بر عملکرد سازمان میگذارند اگر بی تفاوتی کارکنان به سازمان همچنان تداوم داشته باشد در آینده ای نه چندان دور به تدریج سازمان وارد مرحله افول یا پیری می شود. افول سازمانی، مرحله ای از چرخه چهار مرحله ای عمر سازمان است وقتی که سازمان وارد این مرحله میشود فشارهای داخلی و خارجی را نمیتواند پیش بینی کند،تشخیص دهد، اجتناب کند، خنثی یا تعدیل نماید. لذا در این مقاله سعی شده است با روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی نقش بی تفاوتی کارکنان بر افول سازمانی و ارائه کلیاتی از مفاهیم و بخشهای مختلف این حوزه بپردازد. و در نهایت به نتیجه گیری وجمع بندی در خصوص نقش بی تفاوتی کارکنان بر افول سازمانی پرداخته شده است.

بی تفاوتی کارکنان، بی تفاوتی نسبت به مدیر و سازمان ، بی تفاوتی نسبت به ارباب رجوع، بی تفاوتی نسبت به همکاران و کار، افول سازمانی