مهین عقدائی - استادیاردانشگاه شهید بهشتی
بهروز عبدلی - دانشیار دانشگاه شهید بهشتی
سید مرتضی دیوجان - کارشناس ارشد دانشگاه شهید بهشتی

 هدف پژوهش: هدف از مطالعه حاضر،  تاثیر دستکاری حس بینایی و حس عمقی در سنین مختلف کودکی بر زمان انتقال فاز نسبی تکلیف هماهنگی دو دستی بود.روش پژوهش: شرکت ­کنندگان ۶۰ کودک راست­دست، ۷-۱۲ سال، با دید طبیعی به  شش گروه ده نفری در سنین؛ ۷، ۸، ۹، ۱۰، ۱۱ و ۱۲ سال به طور تصادفی انتخاب شدند. آنها روی صندلی قابل­ تنظیم ­نشستند و حرکات هماهنگی با فاز نسبی۱۸۰ درجه را از فرکانس یک هرتز شروع کردند. سرعت فرکانس در هر پنج ثانیه نیم هرتز، تا زمان رسیدن به فرکانس نهایی (۵ هرتز) افزایش مییافت. هر گروه سنی فاز نسبی با سرعت افزایشی را در سه وضعیت حس بینایی و حس عمقی طبیعی، بدون بینایی، سوگیری حس عمقی اجرا کردند. برای آزمایش تاثیر سن بر زمان انتقال فاز نسبی از آنالیز واریانس یک طرفه، برای آزمایش تاثیر دستکاری هر کدام از حواس  بینایی و حس عمقی بر زمان انتقال فاز نسبی از تحلیل واریانس (ANOVA) ۲×۶ با اندازه­ گیری تکراری در سطح معناداری (۰۵/۰≥α) استفاده شد.یافتهها: نتایج نشان داد که با افزایش سن در سطح معناداری (۰۵/۰=α) ، زمان انتقال فاز نسبی الگوی هماهنگی دو دستی افزایش یافت و تفاوت میان گروه­های سنی در مقایسه با هم معنادار بود (۰۰۱/۰=p). همچنین نتایج نشان داد که دستکاری حس عمقی و بینایی در سطح معناداری (۰۵/۰=α)  بر زمان انتقال فاز نسبی تاثیرگذار بود و تفاوت بین دستکاری حس بینایی و حس عمقی در مقایسه با شرایط حسی طبیعی معنادار بود (۰۰۱/۰=p).نتیجه گیری: نتایج این پژوهش از نظریه سیستم­ های پویا مبنی بر خودسازماندهی سیستم با اعمال پارامتر سرعت با انتقال از فاز برون مرحله به درون مرحله حمایت کرد.واژگان کلیدی: الگوی درون ­مرحله، الگوی برون ­مرحله، فاز نسبی

واژگان کلیدی: لرزاننده ی تاندون, انتقال حرکت, سیستم های پویا, فرکانس