حسن احمدی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
اسداله دیوسالار - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور ساری، مازندران، ایران
مریم مومن پور آکردی - کارشناس ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور ساری، مازندران، ایران

با توجه به نقاط قوتی که بهسازی بافت­های فرسوده در استان مازندارن و به­خصوص شهرستان نکا از قبیل رشد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی به­وجود می­آورد، هنوز با چالش­های مهمی در زمینه­های تخریب فیزیکی و محیطی، محرومیت اجتماعی، ناامنی، بیکاری، نابرابری­های اقتصادی، کمبود مسکن و ترافیک روبرو می­باشد که این مشکلات کیفیت زندگی شهری را به شدت در این نقاط کاهش داده است. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر بهسازی بافت فرسوده بر زندگی شهری با رتبه­بندی عوامل تاثیر گذار توسط تکنیک­های دیمتل فازی و ویکتور فازی پرداخته است. این پژوهش بنابر ماهیت، توصیفی- پیمایشی و از نوع تحقیقات کاربردی است. در بخش جمع­آوری اطلاعات وضع موجود در شیوه­ی میدانی، از پرسشنامه، جامعه آماری پژوهش جمعیت ساکن در محلات نارنجباغ شهرستان نکا و حجم نمونه برابر با ۳۸۱ نفر از شهروندان است. جهت تجزیه­وتحلیل داده­ها از نرم­افزارهای آماری Excel،SPSS  و جهت کشف و مطلوبیت متغیرها از آزمون آماری معادلات ساختاری، برای اثبات فرضیه­ها از آزمون رگرسیون و در ادامه با تکنیک دیمتل فازی به رتبه­بندی معیارها و شاخص­ها پرداخته شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد که بهسازی بافت فرسوده بر کیفیت زندگی شهری شهروندان نارنجباغ اثرگذار است و ارتباط مستقیم دارد به این معنا که هرچه میزان بهسازی و بازسازی بافت فرسوده و یا به تعبیری هرچه بافت سکونتگاها از کیفیت بهتری برخوردار باشد، کیفیت زندگی در این گونه بافت­ها از سرزندگی و سلامت بیش­تری برخوردار است و ساکنان رضایت بیش­تری از زندگی دارند.

بهسازی, بافت فرسوده ی شهری, کیفیت زندگی شهری, شهر نکا, استان مازندران