زهرا جمشیدی - دانشجوی دکتری فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه پیام نور تهران جنوب
مرضیه اخلاقی - دانشیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه پیام نور تهران جنوب
ناصر محمدی - دانشیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه پیام نور تهران جنوب
علیرضا دل افکار - دانشیار گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه پیام نور تهران جنوب

روش های تفسیری نسبتا زیادی در عرصه تفسیر قرآن کریم وجود دارد. روش تفسیریملاصدرا به تفسیر حکمی معروف شده است؛ این رویکرد با تفسیری ذو ابعاد تلاش دارد تبیینی رابه مخاطب عرضه کند که تا حد زیادی بتواند به همه زوایای آیات پی ببرد.در آیه ۸۱ سوره یس که در این مقاله تفسیر آن مورد بررسی قرارگرفته است، ملاصدرا ضمن توجهبه معنای ظاهری آیه و با تکیه بر اصولی چون امتناع اعاده معدوم، موضوع عالم کبیر و صغیر وتوجه به انواع انحصاری و انواع غیر منحصر در فرد، به اثبات معاد انسان مبادرت می ورزد. با اینتوضیح که ا گر ثابت شود خداوند متعال بر خلق عالم کبیر قادر است، قطعا بر خلق عالم صغیر کهانسان است نیز قادر خواهد بود؛ زیرا خلق عالم کبیر، بزر گتر و شدیدتر از خلق عالم صغیر است.در مقام مقایسه میان تفسیر ملاصدرا از آیه، با تفاسیر عقلی و عرفانی و تفسیرهای متاثر از عقلو شهود ثابت می شود که ایشان همگام با تفاسیر عقلی و عرفانی و به نوعی با به کارگیری آ نها وتحت تاثیر آن ها به این شیوه تبیین همت گماشته و نسبت به این نوع تفاسیر هم پوشانی دارد.

آیه ۸۱ سوره یس، مبانی حکمی