محمد رستگاری - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته هواشناسی گرایش تغییر اقلیم، کارشناس اداره کل حفاظت محیط زیست استان تهران
فاطمه اکبرپور سراسکانرود - رئیس اداره محیط زیست انسانی اداره کل حفاظت محیط زیست تهران و دانشجوی دکتری مهندسی محیط زیست-مواد زائد جامد دانشگاه تهران

امروزه معضلات زیست محیطی در تمامی بخش ها مشاهده می شود. وضعیت نامطلوب مدیریت پسماندها در کشور در بخش های مختلف قابل مشاهده بوده و کشاورزی نیز از این بحث استثنا نمی باشد. از ضایعات صنعت کشاورزی می توان به طرزی سودمند در کاربردهای مختلف کشاورزی و سایر فرآوری های صنعتی استفاده کرد. با این حال، هزینه جمع آوری، پردازش و حمل و نقل می تواند بسیار بیشتر از درآمد حاصل از استفاده مفید از چنین ضایعاتی باشد. سوزاندن بقایای محصول مشکلات زیست محیطی بی شماری ایجاد می کند. مهمترین عوارض جانبی سوزاندن بقایای محصول شامل انتشار گازهای گلخانه ای (GHG) است که به گرم شدن کره زمین منجر می شود، آلودگی هوا و مواردی مانند تخریب خاک، از دست رفتن حاصلخیزی خاک، از بین رفتن میکروارگانیسم های مفید، تشدید فرسایش خاک و غیره می باشد. قوانینی در مورد سوزاندن بقایای محصول در ایران ملاک عمل است که مهمترین آنها قانون مدیریت پسماند و قانون هوای پاک هستند. روشهای مدیریت پایدار برای بقایای محصولات شامل تولید کمپوست، بیوچار و مدیریت پسماندها در محل تولید هستند. سه موضوع اصلی مربوط به سیاست و یا عملکرد مربوط به مدیریت بقایای محصولات وجود دارد که باید برای هرگونه سیاستگزاری در آینده مورد توجه قرار گیرد عبارتند از: (۱) ایجاد سازوکارهای اجرایی خودکار (۲) توانمندسازی ذینفعان و (۳) پرهیز از بخشی نگری.

پسماند کشاورزی، کمپوست، آلودگی هوا، گازهای گلخانه ای