نفیسه یوسفی محمود - مدرس گروه محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان
سجاد آستانی - مهندسی محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان وعضو باشگاه پژوهشگر

درگذشته های دور روستا به عنوان نخستین مجتمع زیستی بشر مطرح شده و با تأثیر اقلیم، نوع رفتار و روابط اجتماعی و فرهنگی شکل خاصی به خود گرفته است به گونه ای که م یتوان روستاها را واحدهای همگن اجتماعی، طبیعی و اقتصادی دانست که در آنجا افرادی که دارای عقاید و افکار مشترکی هستند، زندگی می کنند.گردشگری روستایی، کلیه فعالیتهای توریستی مرتبط با جاذبه های گردشگری طبیعی، فرهنگی، ورزشی، آموزشی، بهداشتی و درمانی، هنری و میراث فرهنگی را شامل می شود. انواع توریسم در مناطق روستایی عبارتند از: توریسم طبیعی، توریسم فرهنگی، اکوتوریسم، اگروتوریسم و سیاحت.در مباحث گردشگری، جذابیت های منحصر به فردی در صحنه های رقابت های بین المللی وجود دارد که برگ برنده کشورهای رقیب محسوب می شود، منظری که از دریچه آن می توان به بخشی از اهداف اقتصادی، فرهنگی و یا حتی سیاسی به آسانی دست یافت. در این راستا، گردشگری روستایی کلید طلایی کشورهایی به حساب می آید،ماخونیک در 143 کیلومتری بیرجند (مرکز استان) و 78 کیلومتری سربیشه میان کوه و تپه ها محصور شده است. منطقه ماخونیک متشکل از 12 آبادی است که روستای ماخونیک بزرگترین آنهاست. اهالی ماخونیک اصلیت افغانی دارند که در حدود سه و چهار قرن پیش به این ناحیه آمده اند و اینجا را برای سکونت انتخاب کرده اند. این روستا معروف به روستای لی لی پوت های ایران است؛ روستایی که بخاطر ساکنان یک متر و چهل سانتی متری اش شهره عام و خاص شده است.روستای ماخونیک هیچ سابقه تاریخی مکتوبی ندارد و فقط کلنل چارلز در زمان ناصرالدین شاه در کتاب سفرنامه خراسان و سیستان به توصیف این منطقه اسرارآمیز پرداخته است. ازدواج فامیلی میان کوتاه قدها و نوع تغذیه باعث شده که برای وارد شدن به خانه های روستای ماخونیک باید کمر را خم کرد. مردم ماخونیک تا 50 سال پیش، چای نمی نوشیدند، شکار نم یکردند و اصلاً گوشت هم نمی خوردند. درمقاله بر آن میکوشیم پس از معرفی منطقه مورد مطالعه(ماخونیک)به آداب ورسوم و فرهنگ این منطقه پرداخته وآن را به عنوان یکی از قطب های توریسم فرهنگی ایران زمین سوق دهیم

گردشگری روستایی،فرهنگ،توریسم،ماخونیک