فاطمه شیرمحمدی - گروه روانشناسی دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
طاهره الهی - گروه روانشناسی دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
لقمان ابراهیمی - گروه روانشناسی دانشگاه زنجان، زنجان، ایران

هدف:هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی خودکنترلی هیجانی بر مدیریت تعارضات بین­فردی و راهبردهای مسئله­ گشایی زنان دارای مشکلات زناشویی بود. روش: ­­­پژوهش حاضر از نوع نیمه­ آزمایشی با طرح پیش­آزمون پس­ آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش را ۳۰۰ نفر از مادران دانش­آموزان ناحیه ۱ شهر قزوین تشکیل دادند که ۳۴ نفر باتوجه به کسب نمره بالا در پرسشنامه تعارض زناشویی (MCQ) و نمره پایین در مقیاس خودکنترلی هیجانی به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس متغیرهای جمعیت شناختی همگن و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۷n=) وکنترل (۱۷n=) قرارگرفتند. گروه آزمایش بر اساس پروتکل تنظیم هیجان گروس در۸ جلسه ۷۵ دقیقه ای تحت آموزش خودکنترلی هیجانی قرارگرفت و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. داده­ها از طریق پرسشنامه ­های سبک ­های مدیریت تعارضات بین ­فردی (ROCI- II)و راهبردهای مسئله­گشایی (PSS) جمع­آوری و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندگانه (MANCOVA) تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان داد که با کنترل نمرات پیش ­آزمون، تفاوت گروه های آزمایش وکنترل در پس ­آزمون سبک ­های حل تعارض به غیر از سبک حل تعارض ملزم­ شده درسطح (۰۵/۰p <) و درسبک­ های حل مسئله درسطح (۰۱/۰p <) معنادار بود. نتایج مربوط به تاثیر خودکنترلی هیجانی بر سبک ­های حل تعارض و شیوه های حل مسئله در بررسی­ های مربوط به پیگیری همچنان برقرار بود.نتیجه ­گیری: براساس یافته ­های این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که آموزش خودکنترلی هیجانی بر استفاده از روش های کارآمدتر مدیریت تعارض تاثیرگذار است و همچنین منجر به استفاده از سبک حل مسئله سازنده در مواجه با تعارضات می شود.

خودکنترلی هیجانی, سبک های مدیریت تعارض, راهبردهای مسئله گشایی, زنان