مریم موحدی نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه های آبی دانشگاه تربیت مدرس ‏
جمال محمد ولی سامانی - استاد و مدیر گروه سازه های آبی داشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
فخرالدین براخاصی - کارشناس شرکت مهندسی مشاور مهاب قدس

بهره گیری از روش های نوین توسعه کم اثر، از اقدامات اصلی در مدیریت سیلاب های شهری و کاهش مشکلات ناشی از آن است. در این تحقیق، تحلیل آب گرفتگی معابر شهری و کارایی وضع موجود شبکه به کمک مدل ریاضی EPA-SWMM برای بخشی از منطقه ۱۳ شهر تهران بررسی شده است. پس از تهیه مدل شبکه جمع آوری آب های سطحی منطقه، مقدار رواناب برای دوره های بازگشت ۲، ۵ و ۱۰سال بررسی شد. میزان درصد فرار آب از محل های آبگرفتگی در هر دوره، به ترتیب ۳/۱۹، ۲۴ و ۲۷درصد محاسبه شد. طبق نتایج مدلسازی، این شبکه تنها بخشی از رواناب تولیدشده را عبور می دهد و باقی به صورت سیلاب، سبب آب گرفتگی معابر خواهد شد. سپس، اثر به کارگیری روش توسعه کم اثر بشکه ذخیره آب باران با دو اندازه مختلف، برای دوره های بازگشت مذکور بررسی شد. طبق نتایج، حجم فرار آب از محل های آب گرفتگی، در هر دوره بازگشت، در مدلسازی بشکه ذخیره کوچک تر به ترتیب ۴۷، ۶/۲۱ و ۷/۹ درصد و در بشکه ذخیره بزرگ تر به ترتیب ۳/۴۷، ۶/۳۹ و ۷/۳۸ درصد کاهش داشته است. مقایسه نتایج حاصل از اجرای مدل در وضع موجود و با به کارگیری LID در این تحقیق نشان می دهد که با به کارگیری رویکردهای نوین، می توان آثار منفی سیلاب های با دوره بازگشت کوچک را تا حدود ۴۰ درصد کاهش داد.

بشکه ذخیره آب باران, رواناب شهری, روش LID, مجاری روباز, مدل EPA - SWMM, هیدرولیک.‎