فاطمه بعیدی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث،دانشگاه غیرانتفاعی علوم قرآن وعترت (ع) اصفهان

ذکر به معنای یاد خداوند با زبان بیان می گردد و در اعمال ظاهر می شود. ولی حقیقت آن، امری قلبی است که انسان خود را در محضر خدا می یابد و با او به گونه های مختلف به گفت وگو می نشیند. بدون یاد خداوند، به انسان حالتی از خود بیگانگی و انزوا دست می دهد که پیامدهای ناگوار و بحران های روحی و هویتی از قبیل پوچ گرایی و افسردگی به دنبال دارد وسلامت روحی روانیانسان را تهدید می نماید و تا رفتار جنون آمیزی چون قتل، اعتیاد و تجاوز پیش می رود. به این ترتیب، خود و سلامت جامعه را به مخاطره می اندازد؛ لذا اندیشوران و پژوهشگران برای حفظ سلامت جامعه راهکارهای متعددی ارائه داده اند که بعضا به خاطر خلا موضوع یاد خدا، نتوانسته است راهکار مناسبی برای تقویت سلامت ارائه دهند. مقاله، به محضر قرآن و روایات رفته، تلاش نموده باپژوهشی نو، رابطه ی یاد خدا با حیات انسانی وتاثیر آن در رشد و تقویت سلامت فردی اجتماعی انسان با روش تحلیلی توصیفی تبیین نماید. در این جستار ذکر خدا، تنها به عنوان ارتباط فردی و لسانی محسوب نمی شود، بلکه هماهنگ با فطرت و نظام عالم، سلامتی فراگیر را به ارمغان می آورد. همچنین عواملی که مانع ذکر حقیقی و باعث اخلال در سلامت انسان می باشد به کمک آیاتو روایات بیان گردیده است. این عوامل، ریشه در حیات شیطانی دارد که از دنیا زدگی، هواپرستی و فاصله گرفتن با حیات معنوی قرآن سرچشمه می گیرد. نتیجه این که برای رشد و سلامت انسان چاره ای جز ارتباط قلبی و برطرف کردن عوامل غفلت زا نمی باشد.

ذکر،سلامت، غفلت زا، حیات انسانی