حسین ظاهری عبده وند - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور

موضوع مورد مطالعه در پژوهش حاضر به عنوان یکی از مسایل زیر مجموعه مقوله سبک زندگی، بررسی آراستگی دینی و آراستگی غیر دینی است. در این پژوهش که با شیوه کتابخانه ای ومراجعه به منابع مکتوب انجام می پذیرد. اراستگی ظاهر در یک مسلمان مقید به حدود دینی در تمام شئون زندگی با فردی که در آراستگی توجهی به دستورات دینی ندارد، مورد مقایسه قرار گرفته اند. تمایل به خوش منظری واجتناب از ژولیدگی وبدمنظری در قالب زیبایی طلبی در نهاد هر انسانی وجود دارد واغلب انسان ها در هنگام ظاهر شدن در منظر دیگران، سعی در آراستن بودن ظاهر خود می نمایند. لذا شاید در نگاه اول گفته شود در این مقوله تفاوتی میان انسان مقید و متدین با غیر متدین وجود ندارد. اما باامعان نظر و تعمق در ریشه و سرمنشا این دو آراستگی و انگیزه دو فرد مورد بحث درخودآرایی، به تفاوتی اساسی میان خودآرایی آنها پی می بریم. ریشه واساس خودآرایی در فرد بی توجه به دین صرفا یک میل طبیعی و فطری است که در حد امری نفسانی وخودخواهانه ارزش گذاری می شود. اما انسان دیندار که، خودآرایی اش نیز ریشه در دین و ایمان اودارد، بر اساس خواست شارع و در چارچوب اوامر و نواهی دینی خود را می اراید و در مشی متدینانه خود سعی در انطباق کامل حرکت خود بادستورات الهی دارد. دین نیز جهت پرورش روح الهی بشر وفعلیت یافتن استعداد خلیفه الهی، درگام اول به عنوان شرط لازم، نفس و نفسانیات رادر انسان می میراند اورا مسخر وتحت فرمان الهی قرار می دهد. دراین مرحله انسان نسبت به خود بی توجه می شود به گونه ای که ممکن است براثر این بی توجهی به خود، به ژولیدگی بگراید. اما مرحله دوم کار تربیت دینی آغاز می شود واینجاست که شارع به او فرمان می دهد تا خود ذرا بیاراید. مومن نیز به نوان عملی عبادی ودر راستای خدخواهی و امتثال دستورات دینی خود رامی اراید. بنابراین عمل او در نقطه مقابل عمل نفسانی و هواپرستانه غیر مومن، عملی عبادی ارزش گذاری می گردد

آراستگی، دینی ، غیردینی، دین مداری, هواپرستی