حمید رضا طیبی نسب - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور

معنویت از واژه های پر تکرار در ادبیات دینی و عرفانی است و با تعابیر مختلفی مورد توجه صاحب نظران عرصه دین و عرفان قرار گرفته است . گاهی از آن به عنوان جایگزین دین و در مواردی آنرا همسان با رشد جسمانی می دانند . برخی معنویت را به معنای تلرانس دینی در پاسخ به یک خواست عمومی می دانند که به گونه ای از تصلب و سخت گیری ادیان خسته شده اند. معنویت جدید انسان را به مراتب نا مطلوب تر از آنچه که فکر می کرد نشان می دهد و در درمانگری انسان نگاه این جهانی به انسان دارد و نهایت این که حتی در میان فرق اسلامی برخی به نوعی معنویت بدون نیاز به شریعت معتقد اند . نقطه اشتراکی همه این ها نوعی معنویت بدون خدا و شریعت است .در نگاه اولیه معنویت با واژه عرفان نوعی هم معنایی دارد که با نگاه دقیق ، عرفان بدون شریعت در منطق دین جایگاهی ندارد . از موضوعات قابل توجه در ادبیات جدید ، معنویت شریعت گرا است که طرفدارانی جدی هم در ادبیات کلاسیک دارد که رابطه معنویت و امر مقدس جلوه ای از آن است وهم در متون دینی مورد توجه است .معنویت شریعت گرا با راهکارهایی از جمله عمل کنار ایمان مو ضوعی مهم در ادبیات دینی است که وجه ی همت این نوشته است . واژه عمل در قرآن کنار ایمان با پسوند یا پیشوند امور سعادت آفرین گویای معنویت شریعت گرا در متون دینی است.

شریعت، دین، عرفان، معنویت شریعت گرا