مهدی بدری فریمان - دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست ، زیستگاهها و تنوع زیستی دانشکده محیط
حمیدرضا شریفان - دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست ، آلودگی محیط زیست ، دانشکده محیط زیست
سعیدرضا آزموده - دانشجوی کارشناسی ارشد محیط زیست ، زیستگاهها و تنوع زیستی دانشکده محیط

بسیاری از تالابهای داخل کشور به مجموعه اکوسیستم های بسیار ناپایدار و شکننده ای تبدیل شده اند و چنین فرآیندی اساس توسعه پایدار جوامع ساکن در این مناطق را به خطر انداخته ، بطوریکه روند کاهش وسعت و انزوای مناطق زیستگاهی تالابی باقیمانده به طور فزاینده ای ادامه پیدا کرده است . تالاب ها را می توان به مرداب ها ، باتلاق ها ، لجنزارها، آبگیرها و علفزارهای مرطوب تقسیم بندی نمود . این تقسیم بندی ها اغلب دچار همپوشانی معانی می شود، زیرا ممکن است یک آبگیر با طغیان آب به یک اکوسیستم متفاوت . ( تبدیل شود( 5 در این مقاله تلاش بر آنست که با استفاده از نتایج مطالعات معتبر و تحلیل های علمی ، نگارنده به تحلیل علل ناپایدار شدن اکوسیستمهای تالابی پرداخته و در این میان راهبردهایی ارائه می گردد که کاربرد آن می تواند توسعه و مدیریت تالابها و اکوسیستم های آبی را به سوی پایداری سوق دهد . مدیریت تالابها برای دستیابی به اهداف خاصی صورت می گیرد که الویت بندی این اهداف کمک شایانی در به حداقل رساندن ناسازگاری های بالقوه می نماید . همه تالابها زیستگاههای مطمئنی را برای گروههای متفاوتی از حیات وحش فراهم می کنند ، هرگونه تغییر درخصوصیات زیستگاه ، بهبودی شرایط را برای برخی از گونه ها و محدودیت را برای گونه های دیگر ایجاد می کند . حفاظت از تالاب سیاستی است که در خلال آن با بازسازی ، بهبود و تقویت مناطق ضعیف و فرسوده، تنوع زیستی در تالاب را افزایش و با کم کردن آسیب های احتمالی در این خصوص از وقوع بحران های در حال شکل گیری جلوگیری می کنند