فرشاد کیوان بهجو - استاد گروه علوم و مهندسی جنگل دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی

امروزه، عملیات برداشت درختان جنگلی را یک سیستم مهندسی با هدف بیشینه کردن کارایی و کمینه کردن اثرات نامطلوب می دانند. این بررسی در در جنگل خیرودکنار نوشهر انجام شد. در این بررسی خسارات ناشی از عملیات چوبکشی با استفاده از اسکیدر تیمبرجک ۴۵۰سی، بر درختان سرپا مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این بررسی نشان داد که به ترتیب در دو پارسل ۲۲۰ و ۲۲۵، ۸۰/۶ درصد و ۷۲/۷ درصد از آسیب های حاصل از چوبکشی در قسمتهای پایین ساقه درخت (ریشه و ۰/۳-۰متر از بن درخت) رخ داده است و بیش از ۴۰ درصد از زخمها دارای مساحتی کمتر از ۲۰۰ سانتیمتر مربع میباشند، ولی ۵۷ درصد از زخم ها منجر به آسیب به کامبیوم شده است. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که با وجود شدت بهرهبرداری کمتر در پارسل ۲۲۵ نسبت به پارسل ۲۲۰، میانگین عرض زخم ها در پارسل ۱۰/۴۳) ۲۲۵ سانتیمتر) بیشتر از پارسل ۹/۰۶ ) ۲۲۰ سانتیمتر) میباشد که این مهم به تعداد قوسهای بیشتر (حدود ۲برابر) در مسیرهای چوبکشی پارسل ۲۲۵ نسبت به پارسل ۲۲۰ مربوط میگردد. نتیجه آنالیز واریانس با طبقه بندی دوطرفه نیز نشان داد که از نظر نسبت عرض زخم به محیط درخت بین دو پارسل مورد بررسی اختلاف معنیداری وجود دارد .(F=۹.۰۱,p=۰.۰۰۳,df=۱) در کل میتوان چنین نتیجه گیری نمود که افزایش تعداد قوس های موجود در مسیرهای چوبکشی نسبت به شدت بهره برداری اثرات تخریبی بیشتری بر درختان حاشیه مسیر برجای گذاشته است.

مسیر چوب کشی، عرض زخم، قوس، نسبت عرض زخم به محیط.