مهدی چمی - کارشناس شهرداری تهران

در سال های اخیر یکی از چالش های مهم جهانی، موضوع «حقوق افراد دارای ناتوانی» بوده است. تلاش ها در این زمینه ازسال ۱۹۲۴ آغاز شد، در ۲۶ دسامبر ۲۰۰۶ ، بعد از ۵ سال، تلاش جامعه جهانی و بخصوص سازمانهای غیر دولتی معلولاننتیجه داد و مجمع عمومی سازمان ملل متحد کنوانسیون جامع حمایت از حقوق افراد دارای ناتوانی را تصویب و برای امضایاعضاء، آن را در ۱۰ مارس ۲۰۰۷ گشود. کشورهائی که به عضویت پیمان نامه در می آیند خود را متعهد می سازند تاگامهائیبرای تدارک یک زندگی در شان و کرامت انسانی برای همه بردارند و اینکه همه انسانها برابرند. جمهوری اسلامی ایران نیز در۱۳ آذرماه ۱۳۸۷ کنوانسیون را در مجلس شورای اسلامی مصوب نمود. به نظر می رسد شهرداری ها دارای نقشی حیاتی درفراهم ساختن و ایجاد یک زندگی طبیعی برای افراد دارای ناتوانی یا معلولیت هستند. آنها می توانند کارهای اساسی برایتامین آنچه ماده ۹ کنوانسیون بیان می کند، انجام دهند. شهر بدون مانع که یک مفهوم نو و جذاب است، ایده خوبی را درمورد محیط مطرح میکند. واضعان این مفهوم معتقدند افراد دارای ناتوانی می توانند با حفظ شان و کرامت انسانی خود و بدونهیچگونه تبعیض یا رفتارهای کلیشه ای نامناسب در این شهرها زندگی کنند. محیط بدون مانع عبارتست از فضائی که برایحرکت آزاد و سالم، انجام عملکرد و دسترسی به همه چیز، صرفنظر از سن، جنس یا شرایط متفاوت، فضا یا مجموعه ای ازخدمات که می توانند در دسترس همه باشند بدون هیچگونه موانعی، با در نظر گرفتن مقام، شان، کرامت انسانی و در حدامکان استقلال افراد، اجازه دهد.

معلولین، شهرداری، شهر، کرامت انسانی، طراحی شهری