زهره انوری زاده - شاغل در اداره شهرداری تهران

روند سریع توسعه شهرنشینی منجر به افزایش تقاضا برای زیرساخت ها نظیر تامین آب آشامیدنی، شبکه برق و ایجاد امکاناتحمل ونقل و... شده است. عدم کفایت سیستم موجود یا مدیریت های موازی در بخش مدیریت ترافیک شهری موجب افزایشفاصله بین تقاضا و عرضه امکانات حمل ونقل شده است. پایداری تنها با ایجاد تغییرات در طراحی، الگوهای استفاده ومدیریت وسایل نقلیه حاصل نمی شود بلکه باید تغییراتی در نحوه تفکر نسبت به شناخت و ارزشیابی راهکارهای ممکن برایحل مشکلات حملونقل ایجاد شود. یک سیستم حملونقل پایدار نیازمند فعالیت هایی بیش از کنترل آلودگی هوا، ترافیک یاکاهش مصرف سوخت است و بررسی ها نشان داده که هیچ راهحل منفردی برای حل مشکلات پیچیده حمل ونقل وجودندارد و رفع چنین مشکلی نیازمند یک سازوکار جامع، پویا و قابل اطمینان است. حمل ونقل پایدار به این معناست که بایدمشکل را به نحوی حل کنیم تا این بیماری مجددا در سال های آتی عود نکند؛ یعنی باید الگویی را دنبال کنیم که بر اثرگسترش جمعیت و شهر و توسعه فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و... (که طبیعتا از عوامل ترافیک زا هستند) شهر ما همچنانبدون بروز مشکل ترافیک، به نحو مطلوبی پاسخگوی جابه جایی های مسافر و بار باشد و باگسترش این فعالیت ها، سیستمحمل ونقل به مشکل برخورد نکند و پایدار باشد. لازم به ذکر است که پزوهش حاضر سعی دارد به بررسی عوامل موثر برحمل و نقل پایدار شهری وارائه برنامه ریزی راهبردی جهت دستیابی به توسعه پایدار با تاکید بر شهر تهران بپردازد .

حمل ونقل پایدار، توسعه پایدار ،حمل ونقل شهری، برنامه ریزی