شهنام اردلان - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمانشاه

با استفاده از میراگرهای ویسکوز مایع خطی (VFD ها)، یک روش طراحی برای افزایش عملکرد لرزه ای ساختمان ها پیشنهادمی شود. همچنین روشی را برای تعیین یک توزیع بهینه VFD در ساختمان ارائه می دهد. از حداکثر برش پایه و دریفت میانطبقه ی حاصل از یک تحلیل تاریخچه زمانی بر روی ساختمانی که تحت زلزله ی طرح مبنا (DBE) قرار گرفته، برای ارضایضوابط عملکرد هدف UBC ۱۹۹۷ در مورد برش پایه و دریفت میان طبقه استفاده می شود. این روش پیشنهادی برایطراحی VFD های خطی استفاده شده تا میرایی موثر در یک ساختمان مبنای ۲۰ طبقه ی تحت DBE با مکانیزم های شورون،زانویی فوقانی و جک قیچی را افزایش داده و ضوابط عملکردی را برآورده نماید. تاریخچه های زمانی مولفه ی شمال بهجنوب ال سنترو، مولفه ی شمال به جنوب کوبه، مولفه ی شمال به جنوب نورتریج و مولفه ی جنوب به شرق تافت که باPGA برابر ۰.۲g مقیاس شده اند، به عنوان نمونه های DBE برای محل قرارگیری ساختمان مبنای ۲۰ طبقه در نظر گرفتهمی شوند. چنین مشاهده می شود که محل قرارگیری بهینه ی میراگرها با مکانیزم های مختلف در ساختمان، طبقه همکف یا چندطبقه اول بعد از طبقه همکف می باشد.

ساختمان ها، میراگرهای ویسکوز مایع، آرایش های میراگر، توزیع بهینه ی میراگرها، دستگاه های اتلاف انرژی، شورون، مکانیزم های بادبند زانویی و جک قیچی، قاب خمشی فولادی