محیاالسادات حسینی بای - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه گیلان،
طاهر وحیدی - استادیار گروه معماری، دانشگاه گیلان
مجتبی پوراحمدی - استادیار گروه معماری، دانشگاه گیلان

در قرون اخیر، به دلیل افزایش شهرنشینی و توسعه تکنولوژی، تماس مستقیم کودکان با طبیعت محدود شده است. باحذف فضاهای باز و آزاد در سطح شهرها، فضای بازی کودکان محدود به خانهها، فضاهای سرپوشیده و بازیهای دیجیتالی شده است. قطع شدن ارتباط میان کودک و طبیعت، پیامدهایی همچون افزایش استرس، کاهش توانایی تمرکز، بیحوصلگی و ... را به دنبال دارد. مطالعات نشان از آن دارند که با احیا و تقویت تعامل میان کودکان و طبیعت میتوان بروز این بحرانها را به حداقل رسانید. اتخاذ رویکردهای طراحی معماری مانند معماری ارگانیک، سبز، پایدار، بایونیک و ... از جمله راههای تقویت پیوند میان انسان و طبیعت می باشند. در مقاله ی حاضر، رویکرد طراحی بایوفیلیک به دلیل ایجاد پیوند میان کودک و طبیعت و تامین نیازهای رشدی و عملکردی وی انتخاب و سپس به منظور دستیابی به راهبردهای طراحی محیطهای ویژه ی کودکان به جهت پیوند با طبیعت، به مطالعه ی موردی مدارسی که سعی در حفظ این ارتباط داشته اند، پرداخته شد. بنابراین پژوهش حاضر بر مبنای استخراج راهبردهای طراحی مدارس با رویکرد مبتنی بر طبیعت تدوین شده است. روش تحقیق به کار گرفته شده ترکیبی شامل روش تحلیل محتوا و نمونه موردی است. نتایج این مقاله متمرکز بر ارائه ی راهبردهای طراحی مدارس طبیعت با رویکرد بایوفیلیک می باشد.

مدرسه طبیعت، کودک و طبیعت، بایوفیلیک، طراحی زیست گرا