لیلا السادات حمیدیان دیوکلایی - عضو هیات علمی دانشکده فنی و حرفه ای الزهرا بابل
مهسا حقانی - عضو هیات علمی دانشکده فنی و حرفه ای الزهرا بابل

بر اساس مفهوم توسعه پایدار هر ساختمان باید به گونه ای طراحی شود که استفاده از منابع جدید را به حداقل برساند و در پایان عمر مفید خود، منبعی برای ایجاد سازه های دیگر باشد. هدف از این پژوهش، انتخاب و به کارگیری مصالح بومی استان مازندران به طور خاص ساقه های برنج به منظور عایق حرارتی جهت ساخت پنل های دیواری با قابلیت استفاده مجدد به عنوان راهکاری مطلوب در جهت حفظ منابع انرژی، کاهش مصرف انرژی، کاهش آلودگی و ضایعات می باشد. روش انجام این تحقیق، با استفاده از شیوه مدل سازی به وسیله نرم افزار دیزاین بیلدر است که در آن یک پلان با الگوی طراحی یکسان با به کارگیری از ۵ حالت متفاوت در مقطعی از دیوار مورد ارزیابی قرار گرفته و میزان مصرف انرژی در پنل های گیاهی مختلف و همچنین در مقایسه با پوسته های غیر گیاهی سنجیده شده است. دیوارها در این پلان از مصالح مدل شده شامل ساندویچ پنل ها، دیوارهای آجری، تخته های فیبری از الیاف گیاهی، بلوک های گیاهی، ترکیب تخته های فیبری گیاهی با لایه عایق میانی می باشند. با توجه به نمودارها مشاهده می شود که شماره ۵ -دیوارها با مصالح مدل شده از ترکیب پنل پلی استایرن میانی به ضخامت ۱۰ سانتی متری و تخته های فیبری گیاهی ۵ سانتیمتری در دو طرف در مبحث گرمایش و همچنین شماره ۴- دیوارها با مصالح مدل شده از بلوک های گیاهی ساخته شده از الیاف برنج به ضخامت ۳۳ سانتی متردر میان و پوشش دو طرفه پنل گچی به ضخامت ۲ سانت یمتر در مبحث سرمایش بهترین عملکرد حرارتی را در میان سایر مصالح دارد. بنابراین با بهره گیری از ترکیب این دو شیوه میتوان میزان صرف انرژی در ساختمان را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

توسعه پایدار، ساقه های گیاهی، مصرف انرژی