بهار ستارزاده - دانشجوی کارشناسی آموزش ابتدایی ،گرایش علوم تربیتی ،دانشگاه فرهنگیان (پردیس شهید باهنر کرمان)

بیش فعالی یکی از شایع ترین و عمومی ترین مشکلات روانشناسی کودکان است که از نظر تکنیکی به عنوان اختلال بیش فعالی-نارسایی توجه بیش فعالی شناخته می شود درصد کودکان مبتلا به این بیماری ۳ الی ۵درصد جامعه را تشکیل می دهند .معمولا سن شروع بیش فعالی متفاوت است اما با استفاده از معیار های تشخیصی این سنین از ۷ سالگی است اما والدین این اختلال را در سنین ۴ سالگی گزارش می کنند.شیوع این بیماری در پسران بیشتر از دختران است .افراد مبتلا به بیش فعالی در قسمتی از مغز خود که مسئول تمرکز و توجه و تنظیم فعالیت های حرکتی است دچار صدمه شده است در واقع همان تکامل سیستم اعصاب است. مبتلایان به این نوع اختلال با مشکلات زیادی رو به رو هستند از جمله آنها، مشکلات بالینی(روانشناسی)،اجتماعی،خانوادگی نام برد.بیش فعالی لغتی است که بر سه رفتار بی دقتی،تحرک زیاد،تکانشگری دارد.برخی از این بی دقتی ها تا دوره نوجوانی نیز یا بیزگسالی کماکان باقی می ماند.برای پی بردن به این این نوع اختلال گرفتن شرح حال کودک از طرف والدین و معلمین و مربیان او مورد نیاز است برخی والدین که بچه های انها شلوغ هستند بر چسب بیش فعالی را بر آنها وارد می کنند در حالی که بی فعالی باید با تشخیص پزشک و راهنمایی های والدین ومعلمان و نیز مقیاس های درجه بندی شده ای صورت بگیرد . درحال حاضر بیش فعالی در کودکان بسیار پیچیده است که اگر درمان نشود موجب مشکلات برای خود کودک و خانواده آن کودک موجب می شود.