سید داود محمدی - دانشیار زمین شناسی مهندسی، دانشگاه بوعلی سینا همدان
زهره مرجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد زمین شناسی زیست محیطی، دانشگاه بوعلی سینا همدان
بهمن ساعدی - دکتری زمین شناسی مهندسی، دانشگاه بوعلی سینا همدان

بررسی آسیب پذیری منابع آب زیرزمینی یکی از مولفه های بسیار تاثیرگذار در مدیریت پایدار این منابع است. در بحث ارزیابی آلودگی آب زیرزمینی، بررسی آسیب پذیری ذاتی یکی از روش های موفق برای ارزیابی های مدیریتی است تا مشخص گردد که استعداد آبخوان به آلوده شدن برای برنامه ریزان مشخص گردد. در سه دهه اخیر روش های متعددی برای ارزیابی آسیب پذیری ذاتی ارایه شده که یکی از این روش ها روش دراستیک می باشد که توسط آژانس محیط زیست ایالت متحده آمریکا در سال ۱۹۸۷ ارایه شده است. در این بررسی با استفاده از روش دراستیک آسیب پذیری آبخوان صحنه در شرق استان کرمانشاه ارزیابی گردید. برای این کار از ۷ لایه اطلاعاتی عمق آب زیرزمینی، تغذیه آبخوان، جنس آبخوان، خاک، توپوگرافی، اثرات محیط وادوز و هدایت هیدرولیکی استفاده گردید. لایه ها در محیط GIS تلفیق و نهایتا نقشه نهایی آسیب پذیری آبخوان به دست آمد. نتایج نشان می دهد که شاخص نهایی دراستیک استاندارد برای آبخوان صحنه بین ۹۵ تا ۱۷۸ قرار می گیرد. بر اساس طبقه بندی ارایه شده، این نقشه به ۵ رده پتانسیل آلودگی خیلی کم ۹۵-۱۱۲ ، پتانسیل آلودگی کم ۱۲۶-۱۱۲ پتانسیل آلودگی متوسط ۱۳۹-۱۲۶ پتانسیل آلودگی زیاد ۱۵۴-۱۳۹ و پتانسیل آلودگی خیلی زیاد ۱۷۸-۱۵۴ تقسیم گردید. بر این اساس ۶/۷۳ درصد منطقه در زون پتانسیل آلودگی خیلی زیاد ۲۰/۶۹ درصد در زون زیاد، ۲۹/۲ درصد در زون پتانسیل آلودگی متوسط ۳۱/۱۳ درصد در زون پتانسیل آلودگی کم و ۱۲/۲۵ درصد در زون پتانسیل آلودگی خیلی کم قرار می گیرد. با استفاده از مدل رگرسیون نیز همبستگی دو لایه نیترات و دراستیک نهایی انجام گردید. بر اساس نتایج این روش میزان همبستگی با این روش ۷۳ درصد است.

آسیب پذیری آب زیرزمینی، نمایه دراستیک، صحت سنجی، GIS