انسیه خادم شیرازی - کارشناس ارشد روابط بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی شیراز

افغانستان بخشی از سرزمین هایی است که به لحاظ تاریخی و فرهنگی در گستره سرزمین های ایرانی قرار می گرفته و در قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی، به تدریج در پی سیاست های حائل سازی انگلستان میان هند و سرزمین های مجاورش، از ایران تجزیه گردید. در تمامی سال های جدایی این اقلیم روابط و مناسبات پیوسته ای میان دو کشور وجود داشته است. اما در میان تمامی سطوحی که روابط دو کشور در آن جاری بوده، روابط درسطح سیاسی به میزان زیادی وابسته به نقش و حضور عوامل بیرونی یعنی قدرت های بزرگ با حضور منطقه ای یا فرا منطقه ای بوده است. روابط دوکشور از زمان جدایی تا سال ۱۳۵۷ فراز و نشیب هایی داشته لکن بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به دلیل ماهیت اسلامی وعواملی چون اشتراک طبیعی و فرهنگی ، موقعیت بری افغانستان، منابع آب برون کشوری ایران، نیازهای متقابل اقتصادی در بعد کشاورزی، احساس تهدید ایران از کاربری افغانستان توسط رقبای منطقه ای و جهانی و انتشار برخی پدیده های صادره از افغانستان به داخل مرزهای آن، نظیر آوارگی، مهاجران و......زمینه ی شکل گیری گونه های خاصی از نگرش ها و روابط متقابل دو کشور نسبت به یکدیگر تقویت گردید. بنابراین سوال اصلی این مقاله بررسی پیوندهای سیاسی تاریخی - فرهنگی بین ایران و افغانستان در دوره معاصر است و این پیوندهای چه تاثیری در ارتباط سیاسی، امنیت منطقه ای بین ایران و افغانستان دارد؟این تحقیق از نوع نظری و روش تجزیه تحلیل داده های تاریخی تحلیلی می باشد

افغانستان،امنیت،امنیت منطقه ای، تاریخ مشترک، فرهنگ مشترک