زهره زارع حسین زادگان - کارشناسی ارشد ، روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی رودهن، تهران،
کیانوش هاشمیان - دکتری روانشناسی بالینی ، دانشگاه فلوریدا آمریکا، ایران.

دستگاه الکتروشوک قلبی است که در بدن بیماران قلبی که کندی ضربان ،ICD هدف : دفیبریلاتور قلبی قلب (برادیکاردی) دارند و احتمال ایست قلبی زیاد است (برای وارد کردن شوک) تعبیه می شود. پژوهش حاضر با هدف تدوین و تهیه ی برنامه ی آموزش تاب آوری و مطالعه ی اثر بخشی آن بر مولفه امید به زندگی این بیماران انجام شده است.روش :روش پژوهش روش نیمه آزمایشی (از نوع پیش آزمو ن- پس آزمون) با گروه کنترل بوده است. جامعه کلینیک آرتیمی قلب تهران بود، نمونه های پژوهش از طریق ICD ی پژوهش، کلیه ی بیماران قلبی کیس روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۲۰ نفر نمونه به صورت ۱۰ نفر در گروه آزمایش و ۱۰ نفر در گروه کنترل به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه ی امید به زندگی میلر و پروتکل آموزش تاب آوری بود. روش تجزیه و تحلیل داده ها برای آمار توصیفی میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شده است. یافته ها : نتایج ۱۰ جلسه آموزش تاب آوری با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که بیمارانی که تحت آموزش معین قرار گرفتند در مولفه امید به زندگی نسبت به بیمارانی که از این آموزش ها برخودارنبوده اند پیشرفت بهتری داشته داند . نتیجه گیری : آموزش مهارت تاب آوری تاثیر معنی داری بر افزایش امید به زندگی در بیماران قلبی کیس ICD داشته است با توجه به این موضوع به نظر می رسد که گنجاندن این برنامه ی آموزشی در فرایند درمان بیماران قلبی کیس ICD می تواند به سلامت روان این بیماران منجر شود.

مهارت تاب آوری، امید به زندگی، دفیبریلاتور قلبی