میترا کلانتری - دانشجوی دکتری روان شناسی تربیتی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
فریبرز باقری - دانشیار گروه روان شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
منصوره السادات صادقی - دانشیار پژوهشکده خانواده، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

هدف: هدف پژوهش تعیین تاثیر آموزش افزایش صمیمیت بر مبنای فرهنگ بومی ایران بر رضایت زناشویی زوج ها بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری۳۳۰ زوج­ مرتبط با موسسه فرهنگی شمس الشموس در منطقه ۷ تهران در فروردین ۱۳۹۶بود. از میان آن­ها ۶۲ نفر که نمره پایین تر از نقطه برش ۶۰ را در پرسشنامه صمیمیت کسب کردند؛ انتخاب و به شکل تصادفی در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش برنامه گروهی آموزش صمیمیت را که ترکیبی از برنامه های ارتقاء روابط زوج های صادقی (۱۳۸۹) و صمیمیت شناختی رفتاری اعتمادی (۱۳۸۴) بود در ۱۵ جلسه ۹۰ دقیقه­ای، هفته ای یک جلسه دریافت کرد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامه صمیمیت والکر و تامپسون (۱۹۸۳) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ اولسون و فاورز (۱۹۹۳) پاسخ دادند. پس از ریزش در هر گروه ۱۱ زوج و ۱ خانم متاهل باقی ماند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج تفاوت معناداری را بین عملکرد دو گروه در رضایت کلی زناشویی (۸۷۱/۸ =F، ۰۰۰۵/۰ =P) و مولفه رضایت زناشویی (۴۰۶/۸ =F، ۰۰۰۵/۰ =P)، ارتباط ها (۲۶۷/۴ =F، ۰۰۰۵/۰ =P)، حل تعارض (۵۹۴/۷ =F، ۰۰۰۵/۰ =P) و تحریف آرمانی (۶۵۸/۶ =F، ۰۰۰۵/۰ =P) در مرحله پس آزمون و پس از دو ماه پیگیری نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به تاثیری که صمیمیت بر بهبود رضایت زناشویی دارد؛ توصیه می شود روان­شناسان و مشاوران از این روش آموزشی برای اصلاح تعامل زوج ها و آموزش نحوه ارتباط آن­ها با خانواده همسر استفاده کنند و رضایت زناشویی و انسجام زوج ها را افزایش دهند

ایران, بومی, رضایت, زناشویی, صمیمیت, فرهنگ