امین نظری - دانشگاه شهید بهشتی
هاجر فلاح زاده - دانشگاه شهید بهشتی
ندا نظربلند - دانشگاه شهید بهشتی

چکیدههدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش سرخوردگی زناشویی و افزایش کیفیت زناشویی زن ها بود. روش: روش پژوهش شبه تجربی با گروه گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری شامل ۲۱۴۶ نفر از مادران دانش آموزان پسر در سه مدرسه دوره­ متوسطه دوم بخش مرکزی و بخش کلیشاد شهرستان فلاورجان به نام های دبیرستان بهنام رحمانی، امام خمینی و شهید بهشتی در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴ بود. به­روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ مادر انتخاب و به­شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. پرسشنامه های سرخوردگی زناشویی کایزر (۱۹۹۳)، کیفیت زناشویی باسبی، کران، لارسن و کریستینسن، (۲۰۰۸) توسط آزمودنی های هردو گروه تکمیل و سپس درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد (هیز، ۱۹۸۶) در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ایی هفته­ای یک بار به گروه آزمایش ارائه و نتایج با استفاده از طرح تحلیل کواریانس چندگانه تحلیل شد. یافته ها: نتایج بیانگر آن بود که میانگین گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مولفه سرخوردگی زناشویی، در مرحله پس آزمون و پیگیری کاهش (۸۸۱/۱۵=F،۰۰۱/۰=P) و در مولفه کیفیت زناشویی، افزایش یافته است (۵۹۴/۸=F، ۰۰۱/۰=P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش می­توان درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را روش موتری تلقی کرد که با کاربرد استعاره­ها، فنون تنظیم هیجان و اعمال متعهدانه مبتنی بر ارزش­ها، منجر به کاهش سرخوردگی زناشویی و افزایش کیفیت زناشویی زن های متاهل می­شود. 

پذیرش, تعهد, سرخوردگی, کیفیت زناشویی