نوشین فتح اله زاده - مدرس دانشگاه فرهنگیان و پیام نور گز و نجف آباد- دانشجوی دکتری مشاوره
پریسا باقری - ssfsdfd
مهدی رستمی - دانشگاه شهید بهشتی
سیدعلی دربانی - دانشجوی دکتری مشاوره

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر سازگاری و خودکارامدی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه تجربی با گروه آزمایش، گروه گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری ۲۴۳۸۳ دانش آموز مقطع متوسطه ناحیه ۲ آموزش و پرورش شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ بود که در ابتدا به صورت خوشه ای دبیرستان های آزادی، شهید واقفی۱ و کتیبه و سپس از هر دبیرستان ۴ کلاس و از بین آن ها نمونه ای به تعداد ۴۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه کاربندی شد. افراد گروه آزمایش، ۸ جلسه آموزش مهارت های اجتماعی برگرفته از کتاب­ صدری دمیرچی و اسماعیلی قاضی ولوئی (۱۳۸۹) و کتاب­ هارجی، ساندرز و دیکسون (۱۳۹۰) را هر جلسه ۹۰ دقیقه هفته­ای ۲ بار به صورت گروهی دریافت کردند. هر دو گروه قبل و پایان آموزش و نیز پس از گذشت ۲ ماه در مرحله پیگیری، به مقیاس سازگاری دانش آموزان سینها و سینگ (۱۳۸۰) و خودکارامدی عمومی شرر، مادوکس، مرکاندنت، پرنتیس-دان، جاکوبز و روگرز (۱۹۸۲) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش مهارت های اجتماعی در بر سازگاری (۵۵/۱۲=F، ۰۰۱/۰=P) اثر داشته و میزان خودکارامدی را نیز به طورمعناداری افزایش داده (۲۶/۶=F، ۰۱/۰=P)؛ و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار مانده است. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارت های اجتماعی روشی موثر برای ارتقاء سازگاری و خودکارامدی نوجوانان دختر است.

خودکارامدی, دانش آموزان دختر, سازگاری, مهارت های اجتماعی