رویا آفتاب - دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج

چکیدههدف: هدف پژوهش تعیین نقش میانجی­گر دشواری­های بین فردی در رابطه بین ابعاد اجتناب تجربی با افسردگی و اضطراب بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری تمامی ساکنان مرد و زن منطقه ۷ شهر کرج در سال ۱۳۹۵ به­تعداد ۱۲۴۶۸۸ نفر بود. از میان فهرست پارک­ها با روش نمونه­برداری تصادفی، پارک­ الغدیر، آزادی و گل نرگس انتخاب و حجم نمونه در پژوهش های الگویابی معادله­های ساختاری، بر اساس پیشنهاد گاداگنولی و ولیسر (۱۹۹۸)، ۳۰۰ نفر برآورد و از میان داوطلبانی انتخاب شد؛ که شرایط ورود به پژوهش را داشتند. ابزار پژوهش پرسشنامه اجتناب تجربی گامز، چمیلسکی، کتوو، راجرو و واتسون (۲۰۱۱)، مقیاس دشواری­های بین­فردی-۴۷ پیلکونیس، کیم، پرویتی و بارخام (۱۹۹۶)، پرسشنامه افسردگی بک، استیر و براون ۱۹۹۶ و پرسشنامه اضطراب بک، اپستین، براون و استین (۱۹۸۸) بود. فاصله مهلنوبایس نشان داد داده­های هیچ­یک از آزمودنی­ها پرت نیست. پس از حذف ۵۰ پرسشنامه مخدوش، داده­های ۲۵۰ نفر تحلیل شد. یافته­ها: نتایج نشان داد ضرایب مسیر غیرمستقیم بین مولفه­های اجتناب رفتاری (۱۵۱/۰=β، ۰۱۶/۰=P)، حواس پرتی/فرونشانی (۱۵۱/۰=β، ۰۲۱/۰=P)، پریشانی ناسازگار (۲۷۰/۰=β، ۰۰۱/۰=P) و تحمل پریشانی (۱۶۱/۰=β، ۰۰۵/۰=P) با افسردگی و اضطراب معنادار است. نتیجه­گیری: دشواری­های بین­فردی از راهبرد اجتناب از برخی افکار، خاطره­ها و فعالیت ها ناشی می­شود که در درازمدت به افسردگی و اضطراب منتهی می­شود. از سوی دیگر دشواری­های بین فردی ممکن است بر پاسخ افراد افسرده و مضطرب به درمان تاثیرگذار باشد، از این رو، برای پیشگیری اولیه آموزش نحوه مقابله با اجتناب تجربی در مراحل رشد به اولیاء، مربیان و تمرکز بر آن در درمان ضروری به­نظر می­رسد. 

اجتناب تجربی, اضطراب, افسردگی, دشواری های بین فردی