مرضیه حمزه زاده قلعه جوقی - دانشگاه علامه طباطبایی
محمود گلزاری - دانشگاه علامه طباطبایی
مهشید فروغان - دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران
وحید مشکی - دانشگاه علامه طباطبایی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی درمان خاطره پردازی مثبت نگر بر افزایش خوش بینی سالمندان بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، گروه گواه و پیگیری و جامعه آماری ۸۲ زن سالمند ساکن خانه سالمندان مهربان شهر تهران بود که ۲۷ نفر آن ها شرایط ورود به پژوهش را داشتند که در نهایت از میان آن ها به صورت در دسترس ۱۰ زن به عنوان گروه آزمایشی و ۱۱ زن به عنوان گروه گواه انتخاب شد. ابزار پژوهش آزمون جهت گیری زندگی شیبر و کارور (۱۹۸۵)، آزمون معاینه مختصر وضعیت شناختی فولستاین و می هاق ۱۹۷۵ و برنامه درمانی خاطره پردازی مثبت نگر وسترهوف، بوهلمیجر و وبستر (۲۰۱۰) بود که به مدت هشت جلسه یک ساعته هفته ای دو جلسه در مورد گروه آزمایش اجرا و داده ها با روش آماری تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان خاطره پردازی مثبت نگر خوش بینی رنان سالمند را افزایش داده (۴/۳=F، ۰۴۴/۰>P) و این افزایش در مرحله پیگیری پایدار مانده و نمره های خوش بینی در مرحله پس آزمون در مقایسه با مرحله پیگیری تفاوت معنی دار نکرده است (۰۹/۲=F، ۶۸/۰>P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان بر ضرورت کاربرد درمان خاطره پردازی مثبت نگر در جهت افزایش احساسات مثبت و خوش بینی در سالمندان تاکید کرد.

خوش بینی, خاطره پردازی, سالمندی, مثبت نگر