کیانا محمودیان - دانشجوی کارشناسی مهندسی شیمی نساجی دانشگاه صنعتی امیرکبیر(پلی تکنیک تهران)

مراقبت از زخم و بازسازی بافت یک چالش جهانی است و میلیون ها نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. روند ترمیم زخم و ترمیمبافت ذاتا ماهیتی پیچیده دارد. شیوه ی زندگی و عوامل انسانی ، میزان خطر را در مراقبت و مدیریت زخم افزایش می دهد.حتی پس از پیشرفت در پزشکی ، زخم های مزمن و خطر سپسیس همچنان مهمترین نگرانی در مراقبت های بهداشتی بامیزان مرگ و میر بالا هستند. استفاده از ترکیبات زیستی و مواد زیستی مشتق شده از ابریشم ، سلولز ، آلژینات ، کیتین ،هیالورونات ، کلاژن و ژلاتین به دلیل ویژگی هایی مانند طبیعت زیست فعال ، سازگاری زیستی ، ضد میکروبی ، تنظیم کنندهسیستم ایمنی و رگ زایی محبوبیت بیشتری پیدا می کند. محافظت از زخم سوختگی در برابر عفونت های میکروبی به دلیلسطح پایین ایمنی ناشی از سلول و آسیب پوست بسیار مهم است. این عفونت ها بیشتر توسط قارچ ها و باکتری ها ماننداستافیلوکوکوس اورئوس و سودوموناس آئروژینوزا مقاوم در برابر متی سیلین ایجاد می شوند که پروتئین های مختلف را آزادمی کنند و به بافت های چسبنده آسیب می رسانند . از طرف دیگر، مواد طبیعی و سنتیک ژل، فیلم ها، غشاها، کامپوزیت ها،سیستم های مایکروفایبر به شدت در توسعه ی مواد زیستی برای درمان زخم و دیگر اهداف مهندسی بافت نقش دارند.داربست های پلیمری زیست سازگار در ترکیب با سلول های آسیب دیده ی پوست ، قادر به ترمیم آنها می باشند .هدف از اینمطالعه، معرفی پلیمرهای زیستی به زمینه ی نوظهور مواد ترمیمی و همچنین پیشنهاد چگونگی استفاده و اصلاح رویکردهایالتیام به خود برای ایجاد طیف جدید مواد زیستی است.

بیوپلیمر، زخم، زیست سازگار، مهندسی بافت